Πώς Οι Γερμανοί Επιχειρούν Να «Ξεχάσουν» Το Κατοχικό Δάνειο: «Ήταν Για Το Καλό Του Ελληνικού Λαού»!

---

Οι Γερμανοί πολύ συχνά επιχειρούν να αποδομήσουν το ζήτημα του κατοχικού δανείου διότι γνωρίζουν ότι αυτό μπορεί να καταστεί άμεσα απαιτητό και το ποσό είναι διόλου ευκαταφρόνητο.


Κυκλοφορούν στο διαδίκτυο αναφορές σε άρθρο, το οποίο δημοσιεύθηκε στην ηλεκτρονική έκδοση της Die Welt, στις 18.11.2017, με το τίτλο: "Η Ελλάδα δεν έδωσε στο Τρίτο Ράιχ αναγκαστικό δάνειο".

Με το άρθρο αυτό ο συντάκτης της Die Welt (Sven Fellix Kellerhoff) αναφέρεται σε μελέτη του Jurgen Κilian Γερμανού ιστορικού, μέλους της Επιτροπής Ιστορικών του γερμανικού Υπουργείου Οικονομικών, η οποία συστάθηκε για τη δημοσιονομική μελέτη της περίοδο 1933-45.

Το αποτέλεσμα της μελέτης αυτής εκδόθηκε πρόσφατα, με τον εύγλωττο τίτλο «Πόλεμος με έξοδα των άλλων. Το υπουργείο Οικονομικών του Ράιχ και η οικονομική κινητοποίηση της Ευρώπης για τον πόλεμο του Χίτλερ» (Krieg auf Kosten anderer. Das Reichsministerium und die wirtschaftliche Mobilisierung Europas fur Hitlers Krieg. - Verlag de Gruyter-Oldenbourg, Berlin).

Η αλυσίδα των εγχώριων αυτών αναφορών ξεκίνησε χρονικά, από ένα άρθρο έλληνα δημοσιογράφου, με το οποίο εισάγεται το άρθρο της Die Welt στην ελληνική δημόσια συζήτηση http://p.dw.com/p/2nm73

Για όσους παρακολουθούν τη σχετική αρθρογραφία, η παρουσία «επιστημονικοφανών» άρθρων που επιχειρούν να υποβαθμίσουν το ασύλληπτο μέγεθος της καταστροφής που επέφερε η γερμανική κατοχή στην Ελλάδα είναι συνήθης, στα γερμανικά -ηλεκτρονικά και έντυπα- ΜΜΕ. Παράλληλα από το 2015 αυξάνουν οι αναφορές που επικεντρώνονται στην αποδόμηση των ελληνικών απαιτήσεων στο σύνολό τους, ακόμα και για το αναγκαστικό κατοχικό δάνειο, αυτό δηλαδή που αρκετοί προτείνουν ως εύκολη διεκδίκηση.

Στο συγκεκριμένο άρθρο, με φράσεις του τύπου: Το υποτιθέμενο δάνειο δεν υπήρξε ποτέ. Αντιθέτως στόχος των Γερμανών υπαλλήλων (σ.σ. του υπ. Οικονομικών του Ράιχ) ήταν να μην αφήσουν την ελληνική οικονομία να καταρρεύσει. Βεβαίως σε καμία περίπτωση με ευγενή κίνητρα: Μόνο μια λειτουργική κρατική οικονομία μπορούσε να παράσχει τα μέσα που απαιτούνταν για να καλυφθεί το κόστος της κατοχής, γίνονται προσπάθειες η κατοχή να λάβει τα χαρακτηριστικά μίας κυνικής σίγουρα, πλην όμως πραγματικής, προσπάθειας να καταστεί η ελληνική οικονομία «λειτουργική».

Θα περίμενε κανείς από έλληνες δημοσιογράφους να διερευνήσουν και να αναφέρουν, ότι από την ίδια εφημερίδα, τον Οκτώβρη του 2015, είχε πρωτοξεκινήσει η προσπάθεια αποδόμησης του αναγκαστικού κατοχικού δανείου, και μάλιστα από τον ίδιο δημοσιογράφο (Sven Felix Kellerhoff).

Οι ελληνικοί τίτλοι αντίθετα αναπαράγουν τον Γερμανικό τίτλο με ή χωρίς επιφυλάξεις μεν, αλλά δυστυχώς χωρίς την οφειλόμενη επιστημονική διασταύρωση, ούτε την απαιτούμενη κριτική προσέγγιση που απαιτούνται για ένα θέμα μεγάλης εθνικής σημασίας.

Στην πραγματικότητα το άρθρο της Die Welt, θέλει να φθάσει στο συμπέρασμα ότι η λεηλασία του Γ' Ράιχ αφορούσε μόνον στη χρηματοδότηση του πολέμου και δεν μετετράπη σε οικονομικές μεταβιβάσεις προς χάριν της ευμάρειας του εμπόλεμου γερμανικού λαού.

Στην ουσία, κάνοντας παραποιημένη χρήση των συμπερασμάτων στα οποία κατέληξε η επιστημονική ομάδα του ίδιου του γερμανικού Υπουργείου Οικονομικών (και ο συμμετέχων σε αυτήν Jurgen Kilian), γίνεται προσπάθεια να καταρριφθούν τα συμπεράσματα, άλλου Γερμανού ιστορικού, του Aly Gotz, ο οποίος στο βιβλίο του «Το Λαϊκό κράτος του Χίτλερ» ("Hitlers Volksstaat. Raub, Rassenkrieg und nationaler Sozialismus" στα αγγλικά Hitler's Beneficiaries: Plunder, Racial War, and the Nazi Welfare State, New York: Henry Holt and Company, 2005), καταδεικνύει πως η συναίνεση ή η παθητικότητα του Γερμανών έναντι του ναζιστικού καθεστώτος, ήταν αποτέλεσμα μιας μεθοδικής προσπάθειας των Ναζί να διατηρηθεί αναλλοίωτο, παρά τον πόλεμο ένα υψηλό βιωτικό επίπεδο για το σύνολο του λαού, πράγμα που βέβαια αύξανε τα βάρη ή και την λεηλασία των κατακτημένων, για να αντιμετωπισθούν οι ιλιγγιώδεις απαιτήσεις χρηματοδότησης της πολεμικής προσπάθειας της Ναζιστικής Γερμανίας.

Με βάση την μελέτη του Jurgen Κilian, ένα βάρος 126 δισεκατομμυρίων Reichsmark έπεσε στις πλάτες των κατακτηθέντων κρατών (της Ελλάδος συμπεριλαμβανομένης). Αυτό αντιστοιχεί σε σημερινή αξία άνω των δύο τρισεκατομμυρίων ευρώ (για όλα τα κατακτηθέντα κράτη), ίσο δηλαδή προς το σημερινό χρέος της Ομοσπονδιακής Γερμανίας σε όλα τα κρατικά επίπεδα, την ομοσπονδία, τα ομόσπονδα κρατίδια και τους δήμους, το οποίο χρέος συσσωρεύθηκε από το 1962.

Πάντως ο Jurgen Κilian, σε συνέντευξή του του 2015, αναγνωρίζει πλήρως την πραγματικότητα του Αναγκαστικού Κατοχικού Δανείου και μάλιστα στο ύψος των 670 εκατομμυρίων Reichsmark του 1944, ενώ συνήθως στον γερμανικό τύπο το ύψος του δανείου προσδιορίζεται στο χαμηλότερο επίπεδο των 476 εκατομμυρίων Reichsmark.

Αυτό που δεν συναντάμε στα γερμανικά μέσα ενημέρωσης είναι η οποιαδήποτε προσπάθεια να ερωτηθεί η Τράπεζα της Ελλάδος, υπεύθυνη για τις χορηγήσεις προς τις δυνάμεις κατοχής, σε ποιο ύψος υπολογίζει το αρχικό και το τρέχον ύψος της γερμανικής οφειλής. Με τον τρόπο αυτό, όσον αφορά στο θέμα του κατοχικού δανείου, ο οφειλέτης ? εν προκειμένω η Γερμανία- υπολογίζει μόνος του την οφειλή του και κατόπιν? τη διαγράφει (!)

Πρέπει επίσης να σημειωθεί, ότι στη δημοσίευση της ελληνικής έκδοσης της Deutsche Welle, το θέμα του Κατοχικού Δανείου εμπλέκεται με την υπόθεση των κόκκινων δανείων και των ηλεκτρονικών πλειστηριασμών ακινήτων, κάνοντας αναφορές σε σχετικό άρθρο της Handelsblatt.

Η Γερμανία προσπαθεί να υποβαθμίσει το οικονομικό μέρος ιστορικών, ηθικών και νομικών υποχρεώσεων που δεν αναγνωρίζει, δηλαδή την υποχρέωση να υπογραφεί συνθήκη ειρήνης και κατόπιν να τεθεί το θέμα των επανορθώσεων/αποζημιώσεων και του κατοχικού δανείου.

*Εκ μέρους του ΑΙΕΣ (Aρχείο Ιωάννη Σταμούλη)

Χριστίνα Σταμούλη- Μάρκος Χαρίτος δημοσιεύθηκε στο ΑΠΕ
http://www.ksipnistere.com