Με την πολιτική φυσική τα βάζει το καθεστώς διαπλεκόμενης πτώχευσης και κινδυνολογεί ανερμάτιστα…

Σημειώνει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος *

Mε την βοήθεια του Θεού της δεξιάς και με την επίκληση Εκείνου για την σωτηρία των προνομιούχων πασόκων, δεν γνωρίζω τί είδους πολιτική εκτροπή θα μπορούσες να πετύχεις ακριβώς σήμερα στην Ελλάδα, αλλά σε κάθε περίπτωση αποκλείεται να ανατρέψεις την πολιτική φυσική!

Εμείς οι κονστρουκτιβιστές - όπως ίσως αντιλαμβάνεται ο αναγνώστης των σημειωμάτων μου – είμαστε αφάνταστα προσγειωμένοι άνθρωποι. Δεν υπάρχει ρομαντισμός στον κονστρουκτιβισμό, μόνον κοινωνικός πραγματισμός και έρωτας με το χάος. Το χάος είναι ο νόμος της φύσης, όπως η κρίση...

με την ύφεσή της ο κανόνας της πολιτικής οικονομίας του καπιταλισμού.

Η σύγχρονη αντιδογματική αριστερά χρησιμοποιεί κοσμοαντιληπτικώς την βιο-οικονομία και την βιο-πολιτική για να δώσει ζωή στη σχέση «κεφάλαιο-εργασία» και έτσι ζωή σε μια ημιθανή κοινωνία σαν την ελληνική, η οποία είναι εγκλωβισμένη στην διαχείριση ενός νεκρού πράγματος που είναι το χρηματικώς - και τεχνητώς - αποδυναμωμένο, εξαιτίας της διαδικασίας συντεταγμένης χρεοκοπίας, κεφάλαιο.

Αυτό το αποδυναμωμένο κεφάλαιο, που αποτελεί εμπόδιο για την ανάπτυξη  επιχειρείται να ισχυροποιηθεί, κατά την δεύτερη φάση του προγράμματος προσαρμογής της τρόικας, που διερχόμαστε αυτή την περίοδο, εις βάρος των εργαζομένων και των μικρομεσαίων επιχειρηματιών. Αυτή είναι η «ευλογημένη» από τον Θεό των κυρίων Σαμαρά και Βενιζέλου πολιτική, της οποίας ο επιδιωκόμενος πραγματικός σκοπός (: η αντιμετώπιση των τάσεων κοινωνικής αναρχίας, εξαιτίας της οικονομικοθεσμικής απορρύθμισης, δια της οικονομικής αναρχίας που βασίζεται στην εκτεταμένη ιδιωτικοποίηση του κράτους), συγχέεται αδιάκοπα με το εμπόδιο που σταματά την πραγματοποίησή του…

Ποιό είναι το ουσιαστικό εμπόδιο; Ο άνθρωπος στην Ελλάδα, η ανθρώπινη ύπαρξη με σύγχρονους όρους ευημερίας και το φυσικό του περιβάλλον, αγαπητέ αναγνώστη.

Η πολιτική οικονομία της συγκυβέρνησης δεξιών, κεντροδεξιών και κεντροαριστερών αποτελεί μια απέλπιδα προσπάθεια να επιτευχθεί λογιστική ισορροπία μεταξύ αξιών-κόστους που αφορά στην άψυχη διάσταση του υποτιμημένου κεφαλαίου στην πατρίδα μας. Και γιατί την αποκαλώ «απέλπιδα»; Διότι, απλώς σήμερα, μετά από τόσα χρόνια ύφεσης, παραγωγικής απορρύθμισης, αποεπένδυσης και αποστράγγισης της ρευστότητας, δεν μπορεί να αποκατασταθεί αυτή η ισορροπία χωρίς την μεθοδολογία του Τζων Μέυναρντ Κέυνς. Δηλαδή, ακόμη και μία επιφανειακή, λιγότερο εντροπική, αλλά σίγουρα εντροπική ισορροπία στο πλαίσιο των νεκρών πραγμάτων, με την αποκατάσταση του μηχανισμού παραγωγής κερδών, θα απαιτούσε μια σαφώς κεϋνσιανή ρύθμιση, που αποτελεί μια ανάποδη διαδικασία από εκείνη τη νεοφιλελεύθερη που δοξάζει και ακολουθεί η ευρισκόμενη σε αδιέξοδο συγκυβέρνηση.

Μου αρέσει που αυτός ο απίθανος τύπος (Καρακούσης Αντώνης, του «βήματος»), καλλιεργώντας μια βλακώδη προπαγάνδα κινδυνολογίας, μετά το έξυπνο παιχνίδι με το «κοστολογημένο πρόγραμμα» του ΣΥΡΙΖΑ - το οποίο έπαιξε η ηγεσία του για να αποσυντονίσει εντελώς την κυβερνητική διαπλοκή - θέτει το νέο δίλημμα: συνέχιση της τετραετούς προσπάθειας της συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ ή πολεμική οικονομία!!!

Όχι, δεν μπορεί, είναι είτε μεθυσμένοι, είτε ηλίθιοι! Τις κοινωνικές επιπτώσεις μιας πολεμικής οικονομίας βιώνει η Ελλάδα επί μια εξαετία και αυτός ο δυστυχής, παρότι επανειλημμένως έχει αναφερθεί στα χαρακτηριστικά αυτής της «πολεμικής οικονομίας», κινδυνολογεί τώρα, προδηλώνοντας πως αν πέσει η συγκυβέρνηση και έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ στα πράγματα, η χώρα θα εισέλθει στη φάση της «πολεμικής οικονομίας» και θα απομακρυνθεί «το φως στο τούνελ» της ανάπτυξης, αν δεν σβήσει εντελώς!

Αφού το καθεστώς στην Ελλάδα, φρόντισε να τα βάλει με όλες σχεδόν τις κοινωνικές ομάδες, εκτός από την διαπλοκή ασφαλώς, τώρα τα βάζει με την πολιτική φυσική και κινδυνολογεί ανερμάτιστα… Είναι πολιτική φυσική ο  κεϋνσιανισμός, όπως είναι πολιτική φυσική η ανατροπή των πολιτικών δυνάμεων που προκάλεσαν ένα τεράστιο Κοινωνικό Ζήτημα στη χώρα, κυρίες και κύριοι της πολιτικής διαστροφής και όχι της πολιτικής οικονομίας!  

Είναι ζήτημα ισορροπίας η απομάκρυνση από την κυβερνητική εξουσία αυτών που προκάλεσαν πρώτα μια οικονομική φούσκα - σε μια μάλιστα χώρα άκρως πελατειακή και με δραματικώς στρεβλή παραγωγική ανάπτυξη - για να διαχειριστούν στη συνέχεια οι ίδιοι την βίαιη αντιστροφή του οικονομικού κύκλου, που συμπίπτει με την έννοια της «πολεμικής οικονομίας», προκαλώντας ένα τεράστιο κοινωνικό ζήτημα, δια της συντεταγμένης πτώχευσης με μεγάλη εσωτερική υποτίμηση…

Είναι ζήτημα πολιτικής και οικονομικής ισορροπίας, ακόμη και με την στενή και αντι-βιοοικονομική έννοια της σχέσης «αξία-κόστος». Είναι ζήτημα πολιτικής φυσικής η περιθωριοποίηση των κυρίαρχων πολιτικών δυνάμεων της Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας για να περάσουμε στην Τέταρτη. Μόνον μια πολύ σοβαρή πολιτική ανωμαλία θα μπορούσε να καθυστερήσει / να εμποδίσει συγκυριακά το φυσικό φαινόμενο της πολιτικής εξέλιξης στην Ελλάδα και την απολύτως φυσιολογική/διορθωτική κοινωνικοοικονομικώς δράση της σοσιαλ-δημοκρατίας στο πλαίσιο των αρχών «Keynes-Beveridge».

Προσοχή, δεν υποστηρίζω πως μια τέτοια δράση από μια κυβέρνηση υπό τον ΣΥΡΙΖΑ θα αντιμετώπιζε αυτόματα το δομικό αναπτυξιακό πρόβλημα της Ελλάδας, ούτε καν ριζικά το δραματικό ζήτημα της ανεργίας. Προφανώς η οργανική, δομική ανεργία που χαρακτηρίζει τον σύγχρονο καπιταλισμό έχει αίτια που συνδέονται με το αντι-βιοοικονομικό μοντέλο παραγωγής και όχι απλώς με την ατομική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, όπως πιστεύουν οι λενινιστές-μαρξιστές. Μια «Keynes-Beveridge» στρατηγική - όπως μου δόθηκε πολλές φορές η ευκαιρία να αναπτύξω συγκεκριμένα για την ελληνική συγκυρία -  είναι προφανώς μια καπιταλιστική στρατηγική, που έρχεται να αντιμετωπίσει προσωρινά τις τρέχουσες κοινωνικές συνέπειες της πολεμικής οικονομίας του χρηματοκαπιταλισμού, εστιάζοντας στο κέρδος και όχι στο όφελος, με την ευρύτερη κοινωνική του σημασία.  

Ο κεϋνσιανισμός δεν είναι βιο-οικονομία, αν και διαθέτει στοιχεία βιο-πολιτικής. Είναι προσωρινή λύση σε ένα κοινωνικό αδιέξοδο που προκαλεί ο χρηματοκαπιταλισμός όταν βρίσκεται σε πολεμική φάση. Και στην Ελλάδα ο καπιταλισμός βιώνει τα δραματικά αποτελέσματα μιας σημαντικής, αν και όχι πολύ σημαντικής προς το παρόν, διεθνούς κεφαλαιοκρατικής κρίσης, η οποία εμφανίζει χαρακτηριστικά χρηματοπιστωτικού πολέμου. Τα δύο τρίτα της ελληνικής κοινωνίας, βιώνουν τα τραγικά αποτελέσματα αυτού του πολέμου που έπληξε καταστροφικά την ελληνική εθνική οικονομία για τρεις κυρίως λόγους: ήταν η πλέον αντιφατική (φουσκωμένη) οικονομία της ευρωζώνης, από τις πλέον ανορθολογικές παραγωγικά και από τις πλέον ευάλωτες, εξαιτίας της μορφής και της διάστασης του εξωτερικού δανεισμού της. Επιπλέον, στη χώρα μας η κυρίαρχη αστική τάξη ήταν - και είναι ασφαλώς - υπερβολικά κρατικοδίαιτη, αντιπαραγωγική και ηθικά …άστα να πάνε στο διάβολο!

Ο κεϋνσιανισμός του ΣΥΡΙΖΑ, λοιπόν, είναι μέρος μιας γενικότερης πολιτικής φυσικής που αφορά στην κοινωνική και οικονομική ισορροπία της Ελλάδας. Μια αναγκαία τόσο για την κοινωνία, όσο και για την εθνική οικονομία, την αγορά και την ΕΕ προσωρινή λύση, αν κάποιος θεωρήσει πως δεν υπάρχει ζήτημα επανάστασης ή φασιστικής χούντας για την σημερινή Ελλάδα. Η βιο-οικονομία είναι γνήσια εναλλακτική πολιτική, ενώ παραπέμπει σε μια αυθεντική εναλλακτική ηγεμονία, ενώ ο κεϋνσιανισμός του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια διαδικασία «πρώτων βοηθειών» στην καπιταλιστική μας κοινωνική ανάπτυξη, αφάνταστα επείγουσα στη σημερινή ελληνική συγκυρία.

Το σκαρίφημα του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ, αποτελεί απλώς το «κουτί των πρώτων βοηθειών» για την σοβαρά τραυματισμένη ελληνική κοινωνία και αγορά. Και εγώ, όπως ξέρεις ήδη αναγνώστη μου, δεν είμαι από αυτούς που επενδύουν στον θάνατο ενός τραυματία, προσβλέποντας στην ανάστασή του, ούτε θα μπορούσα ποτέ να ισχυριστώ αυτό που λένε διάφοροι φουκαράδες από δεξιά και από αριστερά: «ο άθλιος ΣΥΡΙΖΑ εκμεταλλεύεται πολιτικά το οικονομικό τέλμα της Ελλάδας και το αδιέξοδο εκατοντάδων χιλιάδων νοικοκυριών»! Είναι και αυτό πολιτική φυσική… ρεαλιστές μου και νεορεαλιστές μου της θεοσοφούσας χρηματαγοράς! Όποιος αγνοεί την πολιτική φυσική… βοήθεια του…  

* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.

Από activistis

View the Original article