Αντιπτέραρχος Γεωργούσης: «Η Ελλάδα Μεταβάλλεται Σε Χώρα Με Περιορισμένα Κυριαρχικά Δικαιώματα;»

---

Το 1988 ο Π.Κονδύλης δημοσιεύει στην Στουτγάρδη, στα Γερμανικά το έργο του THEORIE DES KRIEGES (Θεωρία του Πολέμου). Το 1998 το έργο αυτό μεταφράζεται και κυκλοφορεί στα ελληνικά με την προσθήκη ενός Επίμετρου, μόνο για την ελληνική έκδοση, με τον τίτλο: 
ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΕΣ ΠΑΡΑΜΕΤΡΟΙ ΕΝΟΣ ΕΛΛΗΝΟΤΟΥΡΚΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ. Όποιος ενδιαφέρεται για το σύνολο της προσέγγισης του συγγραφέα, μπορεί να ανατρέξει στην εν λόγω έκδοση και να διαβάσει τις αναλύσεις, εκτιμήσεις και προβλέψεις του σπουδαίου Έλληνα φιλόσοφου. Εδώ παρατίθενται οι δύο ,περίπου, τελευταίες σελίδες του Επίμετρου αυτού διότι πιστεύουμε ότι έχουν την αξία τους.

«…Αλλά η ελληνική πλευρά πρέπει να κατανοήσει έμπρακτα, κι όχι μόνο λεκτικά, ότι η αξία μιάς συμμαχίας για ένα της μέλος καθορίζεται από το ειδικό βάρος του τελευταίου μέσα στο σύνολο της συμμαχίας (Ε.Ε, ΝΑΤΟ, κ.λ.π., λέω εγώ). Πιο λιανά: οι σύμμαχοι αξίζουν για σένα τόσο, όσο αξίζεις εσύ γι’αυτούς. Καμία συμμαχία και καμία προστασία δεν κατασφαλίζει όποιον βρίσκεται μαζί της σε σχέση μονομερούς εξάρτησης. Τα «δίκαια» της Ελλάδας δεν εντυπωσιάζουν κανένα, όσο πίσω τους βρίσκεται ένας παρίας με διαρκώς απλωμένο το χέρι, κάποιος που ζει από δάνεια, επιδοτήσεις και «προγράμματα στήριξης».

Η λύση του προβλήματος της εθνικής βιωσιμότητας, όχι σε λογιστική, αλλά σε παραγωγική βάση, αποτελεί προυπόθεση για την άσκηση σοβαρής εξωτερικής πολιτικής. Οι εθνικοί πόροι πρέπει να αντιμετωπισθούν με γεωπολιτικά και στρατηγικά κριτήρια, όχι ως αριθμητικοί δείκτες: το 1% του εθνικού εισοδήματος που προέρχεται από άνοδο του τουρισμού δεν είναι το ίδιο με το 1% που δίνει μία σύγχρονη εξοπλιστική βιομηχανία.

Και πρέπει επίσης να εκλογικευθούν και να χρησιμοποιηθούν στο σύνολο τους (δεν μου είναι κατανοητό λ.χ γιατί η Κύπρος, με ετήσιους ρυθμούς οικονομικής ανάπτυξης γύρω στο 5%, κατά την τελευταία δεκαπενταετία και με αύξουσα ευημερία, δεν συμβάλλει οικονομικά-τρόποι βρίσκονται-στα ελληνικά εξοπλιστικά προγράμματα, όποιος αισθάνεται μέρος του ελληνισμού το αποδεικνύει σηκώνοντας εθνικά βάρη).

Η προσπάθεια αυτή είναι απαραίτητη, γιατί στην τωρινή συγκυρία, που είναι δυσμενέστατη για την Ελλάδα, έχει προέχουσα σημασία να κερδηθεί χρόνος χωρίς να απωλεσθεί έδαφος, με την ελπίδα ότι μελλοντικές ανακατατάξεις στον πλανητικό συσχετισμό δυνάμεων θα εξασθενήσουν το γεωπολιτικό δυναμικό της Τουρκίας και θα επιτρέψουν στην Ελλάδα να πάρει μια ιστορική ανάσα. Αν όμως απωλεσθεί έδαφος στο προσεχές διάστημα, οι απώλειες θα είναι ανεπανόρθωτες και πιθανότατα μοιραίες.

Φυσικά, οι ελπίδες δεν ισοδυναμούν με βεβαιότητες. Ας υπογραμμίσουμε ακόμα μία φορά ότι η βαθύτερη αιτία της αύξουσας τουρκικής πίεσης πάνω στην Ελλάδα δεν είναι ούτε πολιτισμική ούτε πολιτική και παροδική, αλλά έγκειται στη συνεχή διεύρυνση της διαφοράς ανάμεσα στο γεωπολιτικό δυναμικό των δύο χωρών. Σε ορισμένους κρίσιμους τομείς, όπως ο δημογραφικός, ξέρουμε από τώρα ότι το παιγνίδι είναι χαμένο.

Αν θέλουμε να παραμείνουμε νηφάλιοι, έστω και με αντίτιμο την απαισιοδοξία, οφείλουμε να πούμε ότι σε άλλα πεδία στρατηγικής σημασίας αρχίζουν να παγιώνονται αναντίστροφες εξελίξεις. Η Ελλάδα μεταβάλλεται σταθερά σε χώρα με περιορισμένα κυριαρχικά δικαιώματα, δηλαδή δικαιώματα των οποίων η κυρίαρχη άσκηση εξαρτάται από τη βούληση και τις αντιδράσεις τρίτων, ενώ παράλληλα η στάση της γίνεται όλο και περισσότερο παθητική ή αντιφατική.

Η διακήρυξη «δεν παραχωρούμε τίποτα» δεν έχει έμπρακτο αντίκρυσμα όταν η χώρα εκλιπαρεί σε κρίσιμες ώρες τις μεσολαβητικές προσπάθειες των Ηνωμένων Πολιτειών, ξέροντας εκ των προτέρων ότι αυτές θα πληρωθούν με παραχωρήσεις ή όταν αποσύρει χωρίς χειροπιαστά ανταλλάγματα, το βέτο της για την τελωνειακή ένωση της Τουρκίας με την Ε.Ε., αποδεικνύοντας έτσι, άθελα της, πόσο είναι πιθανό να μετατραπεί σε δορυφόρο της Τουρκίας ακριβώς μέσω του «ευρωπαικού δρόμου» και της επιρροής των «Ευρωπαίων εταίρων».

Τέτοιες ενέργειες δεν είναι απλώς εσφαλμένοι ή έστω συζητήσιμοι χειρισμοί. Συνιστούν τα εύγλωττα επιφαινόμενα μιάς βαθύτερης ιστορικής κόπωσης , μιάς προιούσας , ηδονικής μάλιστα παράλυσης. Στον βαθμό που η Ελλάδα θα καθίσταται ανεπαίσθητα γεωπολιτικός δορυφόρος της Τουρκίας, ο κίνδυνος πολέμου θα απομακρύνεται, οι ψευδαισθήσεις θα αβγατίζουν και η παράλυση θα γίνεται ακόμα ηδονικότερη, εφ ’όσον η υποχωρητικότητα θα αμείβεται με αμερικανικούς και ευρωπαικούς επαίνους, που τους χρειάζεται κατεπειγόντως ο εκσυγχρονιζόμενος βαλκάνιος και επίσης με δάνεια και δώρα για να χρηματοδοτείται ο παρασιτικός καταναλωτισμός

.




Υπ’ αυτές τις συνθήκες ότι στην πραγματικότητα θα συνιστά κάμψη της ελληνικής αντίστασης κάτω από την πίεση του υπέρτερου τουρκικού δυναμικού, οι Έλληνες θα συνηθίσουν σιγά-σιγά να το ονομάζουν «πολιτισμένη συμπεριφορά», «υπέρβαση του εθνικισμού» και «εξευρωπαισμό». Πράγματι, το σημερινό δίλλημα είναι τρομακτικό και ψυχολογικά αφόρητο.: η ειρήνη σημαίνει για την Ελλάδα δορυφοροποίηση και ο πόλεμος σημαίνει συντριβή.

Η υπέρβαση του διλήμματος αυτού, η ανατροπή των σημερινών γεωπολιτικών και στρατηγικών συσχετισμών απαιτεί ούτε λίγο ούτε πολύ την επιτέλεση ενός ηράκλειου άθλου, για τον οποίο η ελληνική κοινωνία, έτσι όπως είναι, δεν διαθέτει τα κότσια.

Οι μετριότητες, υπομετριότητες και ανθυπομετριότητες, που απαρτίζουν τον ελληνικό πολιτικό και παραπολιτικό κόσμο, δεν έχουν το ανάστημα να θέσουν και να λύσουν ιστορικά προβλήματα τέτοιας έκτασης και τέτοιου βάθους —ίσως να καταρρεύσουν ακόμα και στην περίπτωση όπου θα βρεθούν μπροστά στη μεγάλη απόφαση να διεξαγάγουν έναν πόλεμο, γιατί , αν ο πόλεμος είναι συνέχεια της πολιτικής , ποίος πόλεμος θα συνεχίσει μία σπασμωδική πολιτική;

Οι ευρύτερες μάζες, καθοδηγούμενες από το ίδιο ένστικτο της βραχυπρόθεσμης αυτοσυντήρησης, έχουν βρει τη δική τους ψυχολογικά βολική λύση: το έθνος το υπηρετούν ανέξοδα περιβαλλόμενες γαλανόλευκα ράκη, όποτε το καλεί η περίσταση, και έχοντας κατόπιν ήσυχη συνείδηση το κλέβουν μόνιμα με παντοειδείς τρόπους: από τη φοροδιαφυγή, την αισχροκέρδεια και τα «αυθαίρετα» ίσαμε τα ευκολοαπόκτητα πτυχία , τη χαμηλή παραγωγικότητα εργασίας (ούτε το 50% του Μ.Ο της Ε.Ε.) και την κραυγαλέα ανισότητα ανάμεσα σ’ ότι παράγεται και σ’ ότι καταναλώνεται, με αποτέλεσμα την καταχρέωση και την πολιτική εξάρτηση του τόπου.

Αν λάβουμε υπόψη μας μόνο όσα πράττονται και αφήσουμε εντελώς στην άκρη την εικόνα που έχουν για τον εαυτό τους οι πράττοντες, τότε φαίνεται να βρισκόμαστε σε συλλογική αναζήτηση της ιστορικής ευθανασίας, υπό τον όρο να σκηνοθετηθούν έτσι τα πράγματα, ώστε κανείς να μην έχει την άμεση ευθύνη, και επίσης υπό τον όρο να τεχνουργηθούν απροσμάχητες ανακουφιστικές εκλογικεύσεις(ελληνοκεντρικές ή εξευρωπαιστικές), αδιάφορο).

Τις τραγωδίες ή τις κωμωδίες , που μπορούν να περιγράψουν με τις αρμόζουσες αποχρώσεις αυτήν την ιδιαίτερη κοινωνική και ψυχολογική κατάσταση, θα τις γράψουν ίσως άλλοι. Εμένα μου έρχεται στον νου η τετριμμένη, αλλά πάντοτε ευθύβολη θυμοσοφία: όπως στρώνει καθένας, έτσι και κοιμάται».

ΣΗΜ. Στην ελληνική και τουρκική πραγματικότητα του 1998, την οποία λάμβανε υπόψη του ο μακαρίτης Π. Κονδύλης και έγραφε το Επίμετρο του στην ελληνική έκδοση, από το οποίο και τα ανωτέρω, πρέπει να προστεθούν κάποια πολύ σοβαρά εσωτερικά και εξωτερικά γεγονότα για να σχηματισθεί η σημερινή. Έχουμε την χρεοκοπία της Ελλάδας και την πλήρη εξάρτηση της από τις μεγάλες χώρες της Ε.Ε. και του Δ.Ν.Τ., την τραπεζική κρίση της Κύπρου και το ξεπέρασμα της, την ανακάλυψη σοβαρών κοιτασμάτων υδρογονανθράκων στην κυπριακή ΑΟΖ, την ύπαρξη στην πολιτική ηγεσία της Τουρκίας μιάς ηγετικής προσωπικότητας εντελώς απρόβλεπτης και αδίστακτης , την απόλυτη γεωπολιτική ρευστότητα στην Μέση Ανατολή και Αν. Μεσόγειο.

Τα συμπεράσματα δικά σας αν τα πράγματα για τη Χώρα μας έγιναν καλύτερα ή χειρότερα, ευκολότερα ή δυσκολότερα, από αυτά που έβλεπε ο Π. Κονδύλης το 1998.

Πηγή: militaire.gr