ΛΗΣΗ ΣΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΡΗΞΗ ΜΕ ΤΟΝ ΚΑΤΑΚΤΗΤΗ!

---

ΤΟ ΚΛΕΙΣΙΜΟ ΤΗΣ ΑΥΛΑΙΑΣ


Γράφει ο Βασίλης Βιλιάρδος

Είναι προτιμότερο να πάψει κανείς να ασχολείται μονότονα με τα μνημόνια, με τις αξιολογήσεις και γενικότερα με την Ελλάδα – 
λύσεις άλλωστε δεν υπάρχουν χωρίς ανθρώπους που να πιστεύουν στην ελευθερία, στην εθνική κυριαρχία, καθώς επίσης στο ότι τίποτα δεν χαρίζεται, αλλά κερδίζεται με κόπους και με θυσίες.

Άρθρο

Συνολικά 19 ευρωπαϊκά κράτη έχουν εγκλειστεί στη φυλακή του ευρώ, όλα με τη θέληση τους, με εξαίρεση τη Γερμανία που ουσιαστικά υποχρεώθηκε – παίρνοντας όμως από την αρχή τα μέτρα της, με αποτέλεσμα να εξελιχθεί στο δεσμοφύλακα της Ευρωζώνης.

Σε μία χώρα δηλαδή που θα μπορούσε καλύτερα από όλες τις άλλες να εγκαταλείψει τη νομισματική ένωση, αλλά δεν το κάνει – επειδή σκοπεύει μέσω του ευρώ να δημιουργήσει ξανά μία γερμανική αυτοκρατορία, αυτή τη φορά με οικονομικά όπλα διείσδυσης και κατοχής.

Η Ευρωζώνη τώρα, η οποία αποτελούσε μία πολύ θετική εξέλιξη (όπως επίσης η ΕΕ) προτού γίνει γερμανική, έχει ορισμένους βασικούς κανόνες που οφείλουν να τηρούν τα μέλη της, χωρίς μεγάλες παρεκκλίσεις – όπως το ύψος των ελλειμμάτων του κρατικού προϋπολογισμού, καθώς επίσης του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών.

Εν προκειμένω, τυχόν μεγάλη παρέκκλιση από το πρώτο αυξάνει τα δημόσια χρέη – ενώ από το δεύτερο τα ιδιωτικά χρέη, τεκμηριώνοντας επί πλέον τη μειωμένη ανταγωνιστικότητα της οικονομίας.

Τέτοιου είδους σοβαρές παρεκκλίσεις οδηγούν τις χώρες-μέλη σε αδιέξοδα και τελικά στη χρεοκοπία τους, εάν τα δημόσια ή/και ιδιωτικά χρέη ήταν ήδη πολύ υψηλά – αφού η νομισματική ζώνη δεν διαθέτει κανένα μηχανισμό αντιμετώπισης κρίσεων ή/και εξισορρόπησης των ανταγωνιστικών ελλειμμάτων μέσω των συναλλαγματικών ισοτιμιών.

Χώρες όπως η Ιρλανδία, η Ισπανία, η Πορτογαλία και η Κύπρος δεν χρεοκόπησαν, επειδή τα δημόσια χρέη τους ήταν πολύ χαμηλά, συγκριτικά με την Ελλάδα – ξεφεύγοντας μέχρι σήμερα για τον ίδιο λόγο από την κρίση, με τη βοήθεια της πολιτικής που εγκαινίασε η ΕΚΤ το 2012.

Αντίθετα η Ιταλία είχε μεν υψηλά δημόσια χρέη, αλλά περιορισμένα ελλείμματα, ενώ τα χρέη της χρηματοδοτούνταν εσωτερικά κατά 50%, όταν ο εγχώριος δανεισμός της Ελλάδας ήταν της τάξης του 10% – βοηθούμενη (η Ιταλία) στη συνέχεια επίσης από την ΕΚΤ, ειδικά όσον αφορά το υπερχρεωμένο χρηματοπιστωτικό της σύστημα.

Όσο για την Ιρλανδία εκβιάσθηκε μεν από την ΕΚΤ να αναλάβει τα χρέη των ιδιωτικών τραπεζών της, αλλά της επιτράπηκαν στη συνέχεια τα στατιστικά τεχνάσματα – τα οποία αποκαλύφθηκαν πρόσφατα, αλλά είχε πλέον ξεφύγει από την κρίση.
Η Ελλάδα

Περαιτέρω, η Ελλάδα δεν σεβάσθηκε κανέναν από τους δύο βασικούς κανόνες, όπως φάνηκε όταν ξέσπασε η χρηματοπιστωτική κρίση – όπου τότε η κυβέρνηση της, αντί να προσπαθήσει να κρατηθεί στην αφάνεια και να διορθώσει σιωπηλά τα λάθη της έκανε το αντίθετο, προσπαθώντας επί πλέον να εκβιάσει το δεσμοφύλακα της Ευρωζώνης.

Ακόμη χειρότερα όταν απέτυχε ο εκβιασμός, αποφάσισε να διασωθεί με τη βοήθεια του δεσμοφύλακα (!) αντί να πληρώσει το λογαριασμό μόνη της ή χρεοκοπώντας εις βάρος των γερμανικών και γαλλικών τραπεζών – οπότε από τη φυλακή του γερμανικού πια ευρώ οδηγήθηκε στο θάλαμο απομόνωσης, ο οποίος έκλεισε ερμητικά με την υπογραφή του PSI.

Έκτοτε άλλαξαν μερικοί «θαλαμοφύλακες», κυβερνήσεις δηλαδή, χωρίς να τιμωρηθεί κανένας από τους ενόχους του μεγάλου εγκλήματος – αφού οι Έλληνες παραδόξως δεν το απαίτησαν ούτε το απαιτούν ακόμη!

Η μοναδική συλλογική διαμαρτυρία δε κατέληξε στη «δολοφονία» τριών ανθρώπων το 2010, η οποία φυσικά δεν εξιχνιάστηκε ποτέ – ενώ ακολούθησαν μικρότερες στις πλατείες, από τις οποίες τελικά αναδείχθηκε η σημερινή κυβέρνηση, με την εντολή να προβεί σε μετωπική ρήξη με το δεσμοφύλακα.

Έτσι ξεκίνησαν το 2015 οι αέναες διαπραγματεύσεις της νέας κυβέρνησης της Ελλάδας με το δεσμοφύλακα της Ευρωζώνης, με στόχο την έξοδο της από το θάλαμο απομόνωσης – όταν ακόμη και ένας ανόητος γνωρίζει ότι, ο μοναδικός δρόμος ήταν η ξαφνική απόδραση τόσο από το θάλαμο, όσο και εν ανάγκη από τη φυλακή, για την οποία έχει κανείς μία και μοναδική ευκαιρία.

 Ήταν επομένως εύλογη η παταγώδης αποτυχία, η οποία τελικά επισφράγισε την παραμονή της χώρας στο θάλαμο απομόνωσης, με πολύ πιο αυστηρές συνθήκες – ενώ το αποδέχθηκαν όλα σχεδόν τα πολιτικά κόμματα, υπογράφοντας την καταδίκη της χώρας, με την ελπίδα να βγει κάποια στιγμή από το θάλαμο απομόνωσης, παραμένοντας όμως δεμένη χειροπόδαρα στη φυλακή.

Συνεχίζοντας, με τη βοήθεια της Ελλάδας η φυλακή έγινε περισσότερο ασφαλής, ενώ ο δεσμοφύλακας εξελίχθηκε στον απόλυτο κυρίαρχο της – με αποτέλεσμα να θεωρείται πια η οποιαδήποτε απόπειρα απόδρασης συνώνυμη με την αυτοκτονία.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟ ΟΙΜΟΣ-ΑΘΗΝΑ