Τέλος χρόνου

---

Τάσος Καραμήτσος

Δεν χρειάζεται και πολλή φιλοσοφία για να αντιληφθεί κανείς ότι η κυβέρνηση έχει πρόβλημα με το κλείσιμο της αξιολόγησης.

Ο κ. Τσίπρας έχει μπροστά του μια ζυγαριά, μετρώντας από
τη μια το πολιτικό κόστος και από την άλλη το κόστος που επιφέρει αυτή η καθυστέρηση στην οικονομία.

Στην πρώτη περίπτωση είμαι βέβαιος ότι το γνωρίζει, δηλαδή τι σημαίνει πολιτικά γι’ αυτόν μια σειρά από επώδυνα μέτρα που ομολογουμένως λειτουργούν προστιθέμενα στην κοινωνία μετά από τρία μνημόνια μέσα σε επτά χρόνια. Αλλωστε με αυτό μεγάλωσε η Αριστερά στην Ελλάδα, ήτοι τη διόγκωση του πολιτικού οφέλους, τάζοντας λαγούς με πετραχήλια σε όποιον μιλάει ελληνικά, και την ελάττωση του πολιτικού κόστους αποφεύγοντας στα λόγια παλαιότερα και στα έργα σήμερα που είναι κυβέρνηση ό,τι είναι επώδυνο.

Εκαναν τρόπο ζωής οι άνθρωποι το «άλλο τι υπογράφω και άλλο τι λέω και τι εφαρμόζω» και μέχρι πρότινος είχαν και επιτυχία. Αφού μάλλον και ο μέσος Ελληνας κάπως έτσι είναι, του ταιριάζει η αναξιοπιστία. Από την εποχή του μεγάλου Ανδρέα...

Στη δεύτερη περίπτωση, όμως, αυτή που έχει το κόστος της αργοπορίας της δεύτερης αξιολόγησης στην οικονομία, στην Ελλάδα και τελικά στους πολίτες της, δεν είμαι καθόλου βέβαιος αν έχει αντιληφθεί και ο ίδιος ο κ. Τσίπρας τι παίζεται. Οσο αργεί να κλείσει, μήνα με τον μήνα, τόσο απομακρύνεται η πιθανότητα να επιτευχθούν και οι δημοσιονομικοί και άλλοι στόχοι -κυρίως όμως της ανάπτυξης- και μεγαλώνει ο λογαριασμός.

Αρμόδιες πηγές της Τραπέζης της Ελλάδος υποστηρίζουν ότι τα νούμερα της ανάπτυξης (που τελικά ήταν ύφεση) έπεσαν έξω το τελευταίο τρίμηνο του 2016 γιατί έπεσαν με τη σειρά τους τελείως έξω και οι προβλέψεις για επενδύσεις. Υποστηρίζουν ακόμα ότι η κατακόρυφη πτώση των καταθέσεων το πρώτο δίμηνο του 2017 (περί τα 2 δισ. ευρώ) οφείλεται στο ότι επενδυτές που είχαν εισαγάγει κεφάλαια προς επένδυση, τα ξανάβγαλαν εκτός χώρας και ελληνικού τραπεζικού συστήματος. Και αυτό γιατί δεν κλείνει η αξιολόγηση και αισθάνονται αβεβαιότητα να τοποθετήσουν κεφάλαια στην Ελλάδα.

Με δεδομένο, λοιπόν, ότι σε τρεις εβδομάδες έχουμε Πάσχα σε όλη την Ευρώπη και μετά μπαίνουμε στην τελική ευθεία για τις γαλλικές εκλογές... το πράγμα πάει για καλοκαίρι.
Αν επιβεβαιωθεί αυτό το σενάριο, ο κ. Τσίπρας θα πρέπει να ξέρει ότι η χώρα θα οδηγηθεί εκ νέου σε μια μίνι κρίση, η οποία όμως από μίνι, λόγω άλλων γεωπολιτικών σταθερών και παντελώς άγνωστων πολιτικών ισορροπιών, μπορεί να εξελιχθεί σε... μάξι αλά Ιούλιος του 2015.

Με δεδομένο, λοιπόν, ότι η καθυστέρηση δεν ωφελεί την Ελλάδα και ταυτοχρόνως δεν βλάπτει τα συμφέροντα κάποιου δανειστή, ας τελειώνουμε. Οσο υπάρχει χρόνος να γυρίσει η παρτίδα, αν και, με ένα τόσο φορομπηχτικό μνημόνιο που ψήφισαν, αυτό δεν είναι και τόσο βέβαιο.
Εκτός αν πιστεύει ότι το ΔΝΤ θα... υποχωρήσει τον Ιούλιο, ή ότι αν βγει ο Σουλτς (που δεν φαίνεται) θα μας τη χαρίσει.

Τάσος Καραμήτσος