Ο Αριστοτέλης, η μνήμη και η ανάμνηση

Ο μεγάλος μας Φιλόσοφος επιχειρεί να προσεγγίσει κάποια μεταφυσικά θέματα με τα οποία σχετίζεται η ανθρώπινη υπόσταση.
Ένα από τα καταπληκτικότερα βιβλία του Αριστοτέλη που δυστυχώς στις μέρες μας εξακολουθούν εν πολλοίς να παραμένουν άγνωστα, είναι το περίφημο «ΠΕΡΙ ΜΝΗΜΗΣ ΚΑΙ ΑΝΑΜΝΗΣΕΩΣ». Το βιβλίο αυτό ανήκει σε μία σειρά από 8 βιβλία που οι ειδικοί φιλόλογοι που ασχολήθηκαν με τον έργο του, τα έχουν εντάξει κάτω από τον γενικό τίτλο «ΜΙΚΡΑ ΦΥΣΙΚΑ».
Στα βιβλία αυτά, που στην πραγματικότητα αποτελούν την συνέχεια του πασίγνωστου βιβλίου του «ΠΕΡΙ ΨΥΧΗΣ» ο μεγάλος μας Φιλόσοφος επιχειρεί να προσεγγίσει κάποια μεταφυσικά θέματα με τα οποία σχετίζεται η ανθρώπινη υπόσταση.
Μία από τις δυνατότητες με τις οποίες είναι εφοδιασμένος κάθε άνθρωπος και ο Αριστοτέλης θεωρεί ότι δεν γνωρίζουμε επαρκώς, είναι η λειτουργία της μνήμης μας.
Σήμερα θεωρούμε ότι η μνήμη μας, είναι μία λειτουργία που σχετίζεται με την λειτουργία του εγκεφάλου μας και χάρη σε αυτήν έχουμε την δυνατότητα τόσο της απομνημόνευσης, όσο και της ανάκλησης των διάφορων γεγονότων που έχουμε καταγράψει σε αυτήν.
Ο Αριστοτέλης όμως παρουσιάζει μία τελείως πρωτοποριακή θεωρία, στην οποία υποστηρίζει ότι κάθε άνθρωπος είναι εφοδιασμένος όχι με μία μόνο μνήμη, όπως πιστεύουμε σήμερα, αλλά με δύο μνήμες, οι οποίες μάλιστα λειτουργούν με αντίθετο τρόπο η μία προς την άλλη.
Η πρώτη μνήμη ονομάζεται «απλή μνήμη» και η δεύτερη μνήμη ονομάζεται «ανάμνηση».
Το νέο και άκρως εντυπωσιακό στοιχείο που εισάγει η θεωρία του Αριστοτέλη είναι ότι η λειτουργία της μνήμης δεν αποτελεί αποκλειστικότητα του εγκεφάλου μας!
Για την ακρίβεια, στον εγκέφαλο εδράζεται η «απλή μνήμη» μας, ενώ αυτή η δεύτερη άγνωστη μνήμη μας, η «ανάμνηση» εδράζεται στην καρδιά μας!
Υπάρχει λοιπόν η απλή μνήμη του ΝΟΥ ή απλώς ΜΝΗΜΗ με κέντρο λειτουργίας τον εγκέφαλο και η μνήμη της ΨΥΧΗΣ ή ΑΝΑΜΝΗΣΗ με κέντρο λειτουργίας την καρδιά μας.
Ο Αριστοτέλης θεωρεί, ότι ένας άνθρωπος από την στιγμή που γεννιέται μέχρι την στιγμή που πεθαίνει, λειτουργεί την απλή μνήμη του, δηλαδή χρησιμοποιεί τον ΝΟΥ του.
Με άλλα λόγια, η ΜΝΗΜΗ του ΝΟΥ μας είναι αυτή που καθορίζει ολόκληρη την ζωή μας.
Όμως σύμφωνα με το θρησκευτικό σύστημα των αρχαίων Ελλήνων που δέχεται ότι η ψυχή του ανθρώπου είναι αθάνατη, ισχύει σε πλήρη λειτουργία ο περίφημος «Νόμος των επανενσαρκώνσεων».
Αυτό σημαίνει ότι κάθε ψυχή, από την στιγμή που δεχόμαστε ότι είναι αθάνατη, φυσικά και δεν πεθαίνει όταν πεθαίνει το ανθρώπινο σώμα που ενσαρκώνει, αλλά διατηρείται σε άυλη κατάσταση ώσπου να ξαναγεννηθεί σε ένα επόμενο υλικό σώμα.
Πρέπει λοιπόν να συνειδητοποιήσουμε ότι αυτό που πεθαίνει όταν πεθαίνει ένας άνθρωπος, είναι η ΜΝΗΜΗ του ΝΟΥ του, διότι αυτή είναι φθαρτή.
Από την στιγμή όμως που οι δύο μνήμες μας λειτουργούν με αντίθετο τρόπο, το γεγονός αυτό συνεπάγεται ότι η ΜΝΗΜΗ της ΨΥΧΗΣ μας, η ΑΝΑΜΝΗΣΗ για την οποία μας μιλάει ο Αριστοτέλης δεν μπορεί να πεθάνει ποτέ!
Δηλαδή θα μπορούσαμε να φανταστούμε την δεύτερη μνήμη μας, την ΑΝΑΜΝΗΣΗ, σαν έναν αποθηκευτικό χώρο που κάθε φορά που πεθαίνουμε, υποδέχεται την ΜΝΗΜΗ, δηλαδή όλες τις γνώσεις τις οποίες είχαμε συγκεντρώσει κατά την διάρκεια ολόκληρης της παρούσας ζωής μας.
Αυτός είναι ο λόγος που η αξιοποίηση της ΑΝΑΜΝΗΣΗΣ έχει τεράστια αξία, διότι όπως καθίσταται προφανές, η άγνωστη αυτή μνήμη μας, περιέχει το σύνολο των γνώσεων από τις οποίες έχει περάσει η κάθε ψυχή κάθε φορά που ενσαρκώνεται, κατά την μακρά διάρκεια της εξελικτικής της πορείας.
Με άλλα λόγια, ο Αριστοτέλης υποστηρίζει ότι κάθε άνθρωπος έχει αποθηκευμένες στην μνήμη της Ψυχής του το σύνολο των γνώσεων που έχει αποκτήσει σε όλες τις μέχρι τώρα ενσαρκώσεις του.
Δυστυχώς όμως, αυτές τις υπερπολύτιμες γνώσεις δεν μπορεί να τις χρησιμοποιήσει, για τον πολύ απλό λόγο, ότι δεν έχει μάθει να έρχεται σε επαφή με την μνήμη της Ψυχής του, αφού όπως είπαμε, είμαστε «προγραμματισμένοι» να χρησιμοποιούμε αποκλειστικά την μνήμη του Νου μας.
Υπάρχει μάλιστα μία τεράστια διαφορά ως προς την διανοητική ικανότητα του ανθρώπου που θα μπορούσε να έρθει σε επαφή με τις ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ των προηγουμένων ενσαρκώσεών του, σε σχέση με τον άνθρωπο που θυμάται μόνο τις γνώσεις της παρούσας του ενσάρκωσης.
Ο Άνθρωπος που χρησιμοποιεί μόνο την ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΝΟΥ του ονομάζεται ΒΡΑΔΥΝΟΥΣ, ενώ ο Άνθρωπος που θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει την ΑΝΑΜΝΗΣΗ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ του ονομάζεται ΤΑΧΥΝΟΥΣ.
Δηλαδή πολύ απλά, για τον Αριστοτέλη ο έξυπνος άνθρωπος χαρακτηρίζεται από την αυξημένη ταχύτητα της σκέψης του, γεγονός που μπορεί να το κατορθώσει μόνο αν καταφέρει να έρθει σε επαφή με την ΑΝΑΜΝΗΣΗ της ΨΥΧΗΣ του.
Η μέθοδος αυτή είναι γνωστή από τους Αριστοτελικούς ως «ΤΕΧΝΩΣΗ ΤΟΥ ΝΟΥ» και αποτελεί τον κατεξοχήν σκοπό της ζωής του κάθε ανθρώπου που επιθυμεί να οδηγηθεί σε μία ασφαλή και πραγματική εξελικτική πορεία που θα του επιτρέψει να κατανοήσει, όλα όσα τώρα είναι αδύνατον να καταλάβει και ούτε έχει ελπίδες να καταλάβει ποτέ, από την στιγμή που εξακολουθεί να λειτουργεί μόνο με την μνήμη του νου, δηλαδή ως ΒΡΑΔΥΝΟΥΣ.
Με αυτήν την προχωρημένη συλλογιστική, φαίνεται να συμφωνεί και ο Πλάτωνας, ο οποίος στο βιβλίο του «Φαίδων» μας έχει παραδώσει την άκρως μυστηριακή και ακατάληπτη φράση, σύμφωνα με την οποία «Η ΓΝΩΣΗ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΜΝΗΣΗ».
Σαν τελικό συμπέρασμα, θα μπορούσαμε να υποστηρίξουμε την άποψη ότι η πραγματική εξέλιξη του ανθρώπου, η πρόοδος που θα τον εισάγει στο να ανακαλύψει τον προορισμό του και το πραγματικό νόημα της ζωής και της ύπαρξής του, βρίσκεται μέσα στην δυνατότητα να ενεργοποιήσει και να έρθει σε επαφή με την μυστική μνήμη της ψυχής του, την ΑΝΑΜΝΗΣΗ η οποία τον καθιστά ΤΑΧΥΝΟΥ και τον εξομοιώνει με την θεϊκή του υπόσταση!


ΠΗΓΗ

View the Original article