Χωρίς plan B δεν μπορεί να υπάρξει ελληνική στρατηγική για την αντιμετώπιση του κοινωνικού ζητήματος που προκάλεσε και προκαλεί η κρίση…

Σημειώνει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος *
  
Δεν νομίζω πως υπάρχει αναγνώστης των απόψεών μου, ή άνθρωπος που με γνωρίζει στενότερα, ο οποίος να αμφιβάλει για τον συνεπή ευρωπαϊσμό μου και την ξεκάθαρη από την αρχή της κρίσης στάση μου: η ελληνική κρίση είναι στην πραγματικότητα δομική, πολιτική κρίση της ευρωζώνης και της ΕΕ και στο πλαίσιο αυτό αντιμετωπίζεται.

Εξήγησα πως, έτσι, η κρίση θα έπρεπε να πολιτικοποιηθεί αντί να σεκιουριτοποιηθεί - αντίθετα, δηλαδή, από ότι έπραξαν οι συγκυβερνήτες στην Ελλάδα υπό το μάνατζμεντ της τρόικας - και πως δεν υπήρχε...

κανένα ζήτημα μονομερούς εγκατάλειψης του ευρώ από την Ελλάδα, στο πλαίσιο αυτής της πολιτικοποιημένης διαπραγμάτευσης.

Αρνήθηκα από την αρχή, με δεκάδες επιχειρήματα, την αφήγηση περί «επιστροφής στη δραχμή», τονίζοντας, ωστόσο, διαρκώς πως ήταν πολιτικό έγκλημα η ένταξη στην ευρωζώνη - υπό τις παραγωγικές, νομισματικές και κοινωνικές συνθήκες, ασφαλώς, που πραγματοποιήθηκε - και προσθέτοντας πως η πιθανότητα πτώχευσης της Ελλάδας υπό εθνικό νομισματικό καθεστώς θα ήταν αμελητέα, παρά την στρεβλή παραγωγική ανάπτυξη της χώρας και την ελεεινή μορφή των δημοσιονομικών της, εξαιτίας δεκάδων παραγόντων που αφορούν στον πελατειακό χαρακτήρα του κεφαλαιοκρατικού κράτους (μας), στη μορφή ένταξής του στην παγκόσμια κατανομή έργου, στην διαπλοκή και στα «τέσσερα κακά της μοίρας μας»: φοροασυλία, φοροδιαφυγή, φοροκλοπή και εισφοροδιαφυγή…

Στη συνέχεια και όταν πληροφορήθηκα από μια εξαιρετικά αξιόπιστη και σοβαρή «πηγή» - προσωπικό μου φίλο, υψηλόβαθμο συνεργάτη θεμελιώδους θεσμού της ευρωζώνης - την ύπαρξη σχεδίου για «Grexit» με την επιβολή διπλού νομισματικού συστήματος, έσπευσα αμέσως να το γνωστοποιήσω δια του διαδικτύου, με προφανή σκοπό να προκληθεί δημόσιος διάλογος, να αποκαλυφθούν τα κρυφά χαρτιά του δραματικού παιγνίου με την Ελλάδα και στην Ελλάδα και να «καεί» αυτό το πλέον επιζήμιο κατά τη γνώμη μου «χαρτί» (το διπλό νομισματικό). Μια και έτυχε να είμαι ο πρώτος παγκοσμίως που αποκάλυψα το σχέδιο αυτό, βίωσα και τις συνέπειες της εντιμότητας και της υπευθυνότητάς μου ως έλληνας πολίτης: προκλήθηκε αναστάτωση, απειλήθηκα, λοιδορήθηκα, κυνηγήθηκα και επιχειρήθηκε να παγιδευτώ ποινικά από ελληνικές υπηρεσίες - θέλω να πιστεύω χωρίς κυβερνητική εντολή - αλλά φευ σύντομα αποκαλύφθηκε η αλήθεια (μου)! Στο πλαίσιο της σεκιουριτοποίησης του ελληνικού ζητήματος και εξαρχής είχε εκπονηθεί σχέδιο για διπλό νομισματικό, το οποίο μάλιστα αποτέλεσε καταρχήν και το ισχυρότερο εναλλακτικό χαρτί του γερμανικού υπουργείου οικονομικών. Αυτό επιβεβαίωσε ο ίδιος ο κ. Σόιμπλε, μετά από δεκάδες δημοσιεύματα του ξένου Τύπου, που ακολούθησαν την δική μου πρωτοβουλία, μετά από ένα διάστημα.

Όλα αυτά μοιάζουν σε πολλούς αναγνώστες μου, αλλά ακόμη και φίλους μου αντιφατικά: «Από την μια θεωρείς την ευρωζώνη μια δραματικά επιζήμια δομή και λειτουργία για την ελληνική εθνική οικονομία και από την άλλη δεν προτείνεις να επιστρέψουμε σε εθνικό νόμισμα! Είναι σοβαρά πράγματα αυτά»; Έτσι μου έλεγαν και κάποιοι συνεχίζουν να λένε και εγώ κατέβαλα μεγάλη προσπάθεια μέσα σ’ αυτό το κλίμα για να εξηγήσω τα δύο διαφορετικά επίπεδα ανάλυσης, τα οποία συναντώνται εκεί όπου δομείται συγκυριακά το κοινωνικό συμφέρον των δύο τρίτων στην Ελλάδα, το οποίο ορίζω και ως εθνικό συμφέρον της πατρίδας μας.

Πολιτικοποιώ την κρίση, σημαίνει διαπραγματεύομαι εντός της Ευρωζώνης το εθνικό μου συμφέρον, ως ισότιμο μέλος της ευρωζώνης, αναζητώντας προδήλως νέους θεσμούς ικανοποίησης, που δεν θα ζημιώνουν τις επενδύσεις και τους εργαζόμενους, όπως δεν θα καταστρέφουν πουθενά το κοινωνικό κράτος, αλλά αντίθετα θα συμβάλουν στην αποκέντρωση κεφαλαίων και τεχνολογίας και στην ενδυνάμωση της ανάπτυξης στην ΕΕ, ενώ παράλληλα θα παρακινούν για την άμεση δρομολόγηση μιας διαδικασίας δημοκρατικής, πολιτικής ενοποίησης.

Σεκιουριτοποιώ την κρίση, σημαίνει απομονώνω την ελληνική οικονομία και το τραπεζικό της σύστημα ασφαλώς και τοποθετώ ολόκληρη την χώρα σε καραντίνα, καθώς θεωρώ την Ελλάδα απειλή για την σταθερότητα του ευρωπαϊκού καθεστώτος. Έτσι, η ελληνική οικονομία, στο σύνολό της, μεταβάλλεται και ορίζεται διεθνώς σε/ως ζήτημα ασφαλείας (: security issue) για την ευρωζώνη και την ΕΕ, καθώς και το διεθνές τραπεζικό σύστημα. Μετά από αυτά, το ίδιο το πολιτικό σύστημα της Ελλάδας μετατρέπεται σε ζωτική απειλή (existential threat) για την Ένωση και επιβάλλονται (στην Ελλάδα) αντιδημοκρατικά ασφαλώς - και αντίθετα στην ευρωπαϊκή νομιμότητα και την ελληνική συνταγματική τάξη - μέτρα εκτάκτου ανάγκης (emergency measures) υπό την μορφή της συντεταγμένες πτώχευσης, εσωτερικής υποτίμησης, απόλυτης ιδιωτικοποίησης του κράτους και συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, στο πλαίσιο μιας διαρκούς εκβίασης του κοινοβουλευτικού σώματος, το οποίο παραδίδει μέρος των εξουσιών του στη κυβέρνηση, η οποία πλέον σε κρίσιμο βαθμό το υποκαθιστά…

Άρα, η εφαρμοζόμενη σεκιουριτοποίηση της κρίσης στρέφεται ευθέως εναντίον της δημοκρατίας και της νομιμότητας, τόσο στην Ελλάδα όσο και στο πλαίσιο της ΕΕ και προσβάλει κατάφορα το εθνικό συμφέρον της πατρίδας μας. Ωστόσο, μορφή σεκιουριτοποίησης θα ήταν και η επιστροφή σε εθνικό νόμισμα, πράγμα που αν δεν συνέβαινε συντεταγμένα και σε απόλυτη συνεργασία με την ευρωζώνη - και ασφαλώς πριν από το «Καστελόριζο» - με πρόνοιες για μεγάλη αποζημίωση, ριζική αναδιάρθρωση του γενικού ελληνικού χρέους και ένα σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης βασισμένο κυρίως σε «foreign direct investments», θα ισοδυναμούσε με… διπλή πληρωμή του μάρμαρου (ευρώ)! Μια καταστροφική ζημιά, άκρως πολεμικού χαρακτήρα, εναντίον της ελληνικής κοινωνίας, η οποία θα κατέληγε να βυθίσει απότομα την χώρα στην υπανάπτυξη, πριν να ξεκινήσει εκ νέου μια αμφίβολης αποτελεσματικότητας - εξαιτίας παραγωγικών αδυναμιών και διαστροφικών πολιτικών σχέσεων – αυτόνομη ανάπτυξη.  

Συνεπώς, «παίρνω το καπελάκι μου και φεύγω από την ευρωζώνη» κανείς σοβαρός έλληνας πολιτικός δεν θα μπορούσε να πει. Όπως ήταν αδύνατον να διαπραγματευτείς σοβαρά, πολιτικοποιώντας ασφαλώς την κρίση, δίχως ένα καλά δομημένο, σεκιουριτοποιητικό ασφαλώς σχέδιο, ένα plan B, που να δομείτο στη λογική εξόδου από την Οικονομική και Νομισματική Ένωση. Δεν θα συζητούσες το plan B με τους εταίρους σου και τα αρμόδια θεσμικά όργανα της ΕΕ, αλλά εσύ όφειλες να το έχεις έτοιμο, επικαιροποιημένο και να απασχολείς μια ομάδα ικανότατων οικονομολόγων, νομικών και πολιτικών επιστημόνων, σε διαρκή και απολύτως εχέμυθη βάση για την εξέλιξη αυτού του σχεδίου.

Έτσι διαπραγματευόμαστε! Έτσι θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε πως διαθέτουμε στρατηγική για την αντιμετώπισης του κοινωνικού ζητήματος της κρίσης και το ξεπέρασμα της κρίσης. Έτσι κάνουν οι σοβαρές και υπεύθυνες κυβερνήσεις. Έτσι έκανε η γερμανική κυβέρνηση. Έτσι πρότεινα κι εγώ!

Δυστυχώς, μικροπολιτικές σκοπιμότητες, ιδεολογισμοί, σφιχτή οικονομική ορθοδοξία και έλλειψη σοβαρής κατάρτισης στο ζήτημα της στρατηγικής, παράλληλα με μια απολύτως ανερμάτιστη κυβερνητική προπαγάνδα υπό το σύνθημα «πάση θυσία στο ευρώ», εμπόδισαν να καταστεί η στρατηγικού χαρακτήρα πρότασή μου ευρύτερα κατανοητή.

Η έλλειψη κατανόησης της στρατηγικής προσέγγισης της πολιτικοοικονομικής μας κατάστασης, δυστυχώς συνεχίζεται, με του κυβερνητικούς και την διαπλοκή να επαναφέρουν γκεμπελικώς το ζήτημα εξόδου από την ευρωζώνη σε συνάρτηση ασφαλώς με την πολύ πιθανή εκλογική επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ και διαφόρους μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ …να τσιμπάνε, ακυρώνοντας στην ουσία την αναφερόμενη στρατηγική της ηγεσίας του κόμματος αυτού και μειώνοντας τον ίδιο τους τον «επαγγελματικό» εαυτό. Στον παλαιό μου φίλο Αλέξη Μητρόπουλο αναφέρομαι, ο οποίος σφάλει ποικιλοτρόπως αν πράγματι ισχυρίστηκε όπως διαβάζω: «στην Ευρωζώνη, ο κ. Τσίπρας θα βάλει το ελληνικό ζήτημα, σε όλα τα ευρωπαϊκά και διεθνή φόρα και εκεί θα βάλει το θέμα της διαγραφής του χρέους, του οποίου μεγαλύτερη νομιμοποιητική βάση είναι η καταστροφή που μας προξένησε το πρόγραμμά τους και πάντα σε θετική διαπραγμάτευση και χωρίς ούτε μπρος ούτε πίσω απ' το μυαλό plan b».

Είναι σαν να λέει ο κ. Μητρόπουλος πως ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ διαθέτει στρατηγική. Πως είναι καί αυτός ανίκανος να εκπονήσει ολοκληρωμένη στρατηγική για την αντιμετώπιση της ελληνικής κρίσης, όπως αντίστοιχα απολύτως καιροσκόποι δίχως ίχνος στρατηγικής αποδείχθηκαν οι συγκυβερνήτες δεξιοί, κεντροδεξιοί και κεντροαριστεροί. Είναι τεράστιο λάθος αυτή η πολιτική αφήγηση. Χωρίς plan B δεν μπορεί να υπάρξει ελληνική στρατηγική για την αντιμετώπιση του κοινωνικού ζητήματος που προκάλεσε και προκαλεί η κρίση… τελεία και παύλα, τουλάχιστον από την πλευρά της στρατηγικής και της θεωρίας και πρακτικής στην διαχείριση κρίσεων.   

* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.

Από activistis

View the Original article