Δεν χειραγωγούμαι, δεν εκβιάζομαι, δεν πανικοβάλλομαι και όμως ψηφίζω!

By Πάνος Ζάχαρης

Άρθρο του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου *

Ποτέ άλλοτε την τελευταία τριακονταετία δεν επιχειρήθηκε η ψήφος να συνδεθεί από τους κυβερνώντες με την έσχατη/απόλυτη απειλή (ultimate threat). Ή ψηφίζεις ΝΔ και τα κομμάτια ενός θρυμματισμένου ΠΑΣΟΚ που στηρίζουν την κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου, ή αναλαμβάνεις την ευθύνη για την καταστροφή της χώρας και την επικίνδυνη αστάθεια, σου λένε οι δημιουργοί της αστάθειας και της γενικευμένης ανασφάλειας! Είναι αυτοί που πέτυχαν μέσα σε μία πενταετία να μετατρέψουν μία αναπτυγμένη χώρα σε υπό-ανάπτυξη και υποτελή πολιτεία, να φέρουν την οικονομία στο φάσμα της...

βίαιης οπισθοδρόμησης  με πρωτοφανές κουτσούρεμα του ΑΕΠ, κάθετη πτώση αξιών, παραγωγής και μισθών, πολλές εκατοντάδες χιλιάδες λουκέτα και πτωχεύσεις στην αγορά, πολλαπλές και συνεχείς σκανδαλιστικές πτωχεύσεις στον τραπεζικό τομέα και μη διαχειρίσιμη ανεργία, μεταξύ άλλων πολλών που υποδηλώνουν κυριολεκτικώς την καταστροφή!

Οι θρασείς καταστροφείς και κυριολεκτικώς μπουρλοτιέρηδες της ελληνικής κοινωνίας που έχουν πετύχει να διασπείρουν την ανασφάλεια στο 80% του ελληνικού λαού, «παίζουν» προεκλογικά με το αίσθημα ασφαλείας του έλληνα πολίτη, ενδυναμώνοντας την ανασφάλειά του μέσω χυδαίων εκβιασμών, δια των οποίων επιχειρείται η πάση θυσία εις βάρος της δημοκρατικής κουλτούρας, χειραγώγηση της ψήφου.

Η πολιτική επικοινωνία των παραγόντων που στηρίζουν αυτή την κυβέρνηση, αποτελεί τον ορισμό ενός αυταρχικού καθεστώτος με κουλτούρα ολοκληρωτισμού, το οποίο φαίνεται να νοιώθει και να εκφράζει μέσω αυτών των εκλογών μία έσχατη/απόλυτη απειλή. Γιατί, άραγε; Τι είναι αυτό που οδηγεί δήθεν δημοκράτες κεντροδεξιούς και κεντροαριστερούς σε αυτή την προεκλογική υστερία γκεμπελικής, μάλιστα, σύνθεσης στην πολιτική αφήγησή τους;

Τι είναι αυτό που φοβούνται τόσο πολύ τα κυβερνητικά κόμματα, οι καιροσκοπικές εκλογικές παραφυάδες τους και οι φορείς της Διαπλοκής, που τους οδηγεί στην μαύρη προπαγάνδα σε συνδυασμό με μία σειρά άλλων μέσων κατατρομοκράτησης του ψηφοφόρου, ενώπιον του ενδεχομένου να υποστούν μία μάλλον φυσιολογική και μεγάλη ήττα, μετά από την στρατηγική επιλογή να ακολουθήσουν την μέθοδο της εσωτερικής υποτίμησης και γενικευμένης απορρύθμισης; Τι είναι αυτό που τους οδήγησε να εξευτελίσουν εντελώς τον κεντρώο πολιτικό λόγο για να καταλήξουν σε ακροδεξιάς εμπνεύσεως κινδυνολογία, χρησιμοποιώντας ακόμα και τις λεγόμενες δημοσκοπήσεις προς αυτή την κατεύθυνση;

Τους είναι αδιανόητο πως θα μπορούσαν ποτέ να χάσουν τις καρέκλες τους και να δουν να κουρελιάζεται ένα πελατειακό καθεστώς που εδώ και πάρα πολλές δεκαετίες αποτελούσε το θερμοκήπιο της αναπαραγωγής τους; Ή μήπως φοβούνται πως ο εξοβελισμός τους από τα πράγματα θα μπορούσε να οδηγήσει στην ανάγκη θεμελίωσης (επιτέλους) ενός Κράτους Δικαίου, εντός του οποίου προφανώς θα αισθάνονταν τουλάχιστον άβολα;

Δεν με ικανοποιούν, αναγνώστη μου, αυτά τα ερωτήματα - προσεγγίσεις! Δεν μπορώ μέσω αυτών να δώσω απαντήσεις που θα ερμήνευαν ικανοποιητικά τον έκδηλο πανικό του καθεστώτος του δικομματισμού, που εξελίχθηκε στην σημερινή μορφή των κυβερνώντων από το 1974. Κάτι άλλο συμβαίνει εδώ. Κάτι άλλο συνθέτει την έσχατη/απόλυτη απειλή που προδήλως νοιώθει το καθεστώς που ελέγχει την πολιτεία και την αγορά και εκφράζει μέσω μορφών απόλυτης/ακραίας απειλής προς τον ψηφοφόρο και ιδιαίτερα φοβικές κοινωνικές ομάδες.

Μήπως, τελικά, δεν τρέμουν απλώς για την απώλεια των καρεκλών τους και των μεγεθυμένων μέσα στην κρίση κερδών κάποιων άπληστων μπίζνεσμαν, οι οποίοι έχουν αναπτύξει ένα σύγχρονο σχέδιο άλωσης του δημοσίου μέσω εξευτελιστικών για το εθνικό συμφέρον ιδιωτικοποιήσεων και αρπαχτών με αποκλειστικές συμβάσεις εκμετάλλευσης;

Μήπως, τελικά, δεν φοβούνται τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά τον διοικητικό και δικαστικό έλεγχο, που όσο και αν προσπαθούσε δεν θα μπορούσε να χαλιναγωγήσει ο ΣΥΡΙΖΑ, αν φυσικά επιθυμούσε να παραμείνει στα πράγματα και να μην αποτελέσει απλώς μια παρένθεση, η οποία θα κατέληγε να αφανίσει για τις επόμενες δεκαετίες την πλουραλιστική αριστερά από το πολιτικό στερέωμα; 

Μήπως μέσω της κινδυνολογίας τους εκφράζεται ένας εύλογος πανικός του καθεστώτος που κυβερνά την χώρα, ενώπιον του οικονομικού και διοικητικού ελεγκτή και του δικαστικού λειτουργού και όχι ενώπιον της μάλλον εύλογης πιθανότητας ο ΣΥΡΙΖΑ να συστήσει άμεσα την επόμενη κυβέρνηση;

Η θετική απάντηση σε αυτό το ερώτημα θα μπορούσε, πράγματι, να δώσει μία εξήγηση στον έκδηλο πανικό που μέρα τη μέρα οδηγεί στην σύνθεση μίας κυριολεκτικώς παραφρόνου πολιτικής αφηγήσεως, μέσω της οποίας ταυτίζονται όλοι εκείνοι οι παράγοντες που αντικειμενικά συνθέτουν το καθεστώς ηγεμονίας στην σημερινή πτωχευμένη και φτωχοποιούμενη Ελλάδα. Την πιθανότητα της κάθαρσης μάλλον τρέμουν οι συνεταίροι του μεταδικτατορικού ηγεμονισμού της Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας! Αυτός, πράγματι, είναι ένας σοβαρός λόγος που θα μπορούσε να εναρμονίσει τα συμφέροντα των πάλαι ποτέ «κάθετων διαχωριστικών γραμμών» σε έναν αγώνα συντήρησης ενός καθεστώτος, που με έναν απολύτως παράλογο τρόπο, ενώ είναι η πηγή της αστάθειας, εμφανίζεται ως εγγυητής της σταθερότητας!!!

Πιστεύω πως το καλύτερο μήνυμα ενώπιον της κάλπης προς όλους αυτούς  είναι: Δεν χειραγωγούμαι, δεν εκβιάζομαι, δεν πανικοβάλλομαι και όμως τολμώ και ψηφίζω! Άλλωστε, και παραδόξως, με την τρέχουσα γενική μετεκλογική αφήγηση, η πιθανότητα να περάσουμε από τις ευρωεκλογές σε εθνικές εκλογές, είναι αντιστρόφως ανάλογη της ήττας τους. Δηλαδή, αν ο ΣΥΡΙΖΑ επικρατήσει με μεγάλη διαφορά στις ευρωεκλογές, τότε το καθεστώς θα αγωνιστεί, ακόμα και με πραξικοπηματικές μεθοδεύσεις, να μεταθέσει όσο μακρύτερα μπορεί την ημερομηνία των εκλογών. Αντίθετα, εάν επικρατήσει με μικρή διαφορά, το ζήτημα θα εξαρτηθεί από τους εσωτερικούς συσχετισμούς των κυβερνητικών συνεταίρων. Σε περίπτωση πολύ μικρής διαφοράς υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ, η πιθανότητα να προκηρυχτούν αμέσως εθνικές εκλογές είναι πολύ μεγάλη, σύμφωνα με την εμπειρία που έχει αποκομίσει η επιστήμη που μελετά την εφαρμοσμένη πολιτική.

* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία. 

Από activistis