Αντώνη, παραιτήσου

Διαβάζοντας κανείς το περιεχόμενο της συνομιλίας Κασιδιάρη-Μπαλτάκου, διαπιστώνει ότι το νόμιμο και ηθικό ρεζουμέ που συνιστά το αυτονόητο επίκεντρο του δημόσιου διαλόγου, είναι η πιθανή παρέμβαση του πρωθυπουργού της χώρας στους υφιστάμενούς του να χρησιμοποιήσουν τη δικαιοσύνη για να αποδώσουν καταγγελίες και να φυλακίσουν έλληνες πολίτες. Ναι, έλληνες πολίτες, διότι...

και οι Χρυσαυγίτες είναι έλληνες πολίτες όπως εμείς, με τα ίδια δικαιώματα και τις ίδιες υποχρεώσεις...

Μήπως δεν είναι η Χρυσή Αυγή παραστρατιωτική οργάνωση; Μήπως δε λειτουργεί με συμπεριφορές που προσβάλουν τη δημοκρατία και την ανθρώπινη υπόσταση; Προφανώς ναι. Αν όμως προσπαθήσουμε να αντιμετωπίσουμε το φαινόμενο του νεοναζισμού πληρώνοντας αυτό με το ίδιο νόμισμα, ποια η διαφορά μας από τους χρυσαυγίτες; Και μάλιστα, η πιθανή παρέμβαση Σαμαρά, σύμφωνα με το περιεχόμενο του διαλόγου, δεν ωφείλεται στην καταπολέμηση του φαινόμενου αλλά σε μικροπολιτικές σκοπιμότητες.

Σε μία δημοκρατία, αυτά που πρώτα κατοχυρώνεις ή προσπαθείς να κατοχυρώσεις χρησιμοποιώντας τα ως συνθήματα-σύμβολα είναι η ελεύθερη έκφραση και η ανεξάρτητη δικαιοσύνη. Μήπως δε γίνονται παρεμβάσεις στη δικαιοσύνη; Όλοι γνωρίζουμε ότι γίνονται. Μήπως δεν υπάρχει παραδικαστικό κύκλωμα; Τελευταίο παράδειγμα η υπόθεση Παπακωνσταντίνου. Μάλιστα, αν ανοίξει το στόμα του ο Μπαλτάκος, αυτή η συγκυβέρνηση θα ψάχνει λαγούμι για να κρυφτεί. Αν, όμως, χαθούν έστω τα προσχήματα και ο κόσμος αμφιβάλλει για την απόδοση δικαιοσύνης, τότε η δημοκρατία αρχίζει να ξεθωριάζει.

Χειρότερη έναντι της ανεξάρτητης δικαιοσύνης δεν είναι η ελεγχόμενη-κατευθυνόμενη δικαιοσύνη διότι εκεί ξέρεις τι πρόκειται να αντιμετωπίσεις και ποιος είναι ο εχθρός· χειρότερη είναι η αμφιβολία αν η δική σου υπόθεση ή αυτή του συμπολίτη σου θα αντιμετωπιστεί από ένα κράτος δικαίου. Εκείνη η αμφιβολία είναι που σου τρώει τα σωθικά, σε κάνει αδύναμο σε θεωρίες συνομωσίας ή σε διασπειρόμενες φήμες, σε οδηγεί σε ανεύρευση άνομων παραδρόμων για να προστατευθείς και εν τέλει, σε ελέγχει.

Σήμερα, ο ελληνικός λαός αμφιβάλλει· μάλιστα, αμφιβάλλει για τον ίδιο τον πρωθυπουργό της χώρας. Παρ' όλα αυτά, η συνεργατική αντιπολίτευση του ΠΑΣΟΚ και η μείζων αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ χτυπούν το σαμάρι, πυροβολούν αυτόν που κουβαλά το μήνυμα, τον Μπαλτάκο. Γιατί; Είναι προφανές ότι οι μεν διατηρούν μία άψογη συνεργασία με το νυν πρωθυπουργό που δε θέλουν να χαλάσει για προφανείς λόγους και οι δε προτιμούν εκλογές το 2016, αφού βγούμε από τα μνημόνια και ίσως ξεφουσκώσει το ποτάμι. Όχι, δεν είναι καλύτεροι από τον Σαμαρά. Είναι και αυτοί που θυσιάζουν την ίδια τη δημοκρατία, με πρόσχημα τη σταθερότητα της χώρας, για μικροπολιτικά συμφέροντα. Όμως το ίδιο δεν κάνει και το φιλελεύθερο κομμάτι της ΝΔ; Σιωπά στα οφθαλμοφανή, περιμένοντας μία κυβέρνηση απομεινάρι της εθνικιστικής ΠΟΛ.ΑΝ. να ολοκληρώσει τον κύκλο της.

Μόνο που, τούτη τη φορά, το διακύβευμα είναι πολύ πιο σημαντικό απ' αυτό που το πολιτικό σύστημα φαντάζεται ή θέλει να επιβάλλει. Ξεπερνά κάθε ατομικό-κομματικό-πολιτικό συμφέρον. Είναι ζήτημα δημοκρατίας. Και σε οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή προηγμένη χώρα, σύσσωμο το πολιτικό σύστημα θα ζητούσε το κεφάλι του πρωθυπουργού επί πίνακι· όχι περιμένοντας τα αποδεικτικά στοιχεία αλλά για τις ηθικές σκιές που είναι ασήκωτες. Δε χωρούν σκιές στη δικαιοσύνη ενός ευνομούμενου κράτους. Και αφού το σημερινό πολιτικό σύστημα της χώρας δεν το κάνει, ο ίδιος ο πρωθυπουργός θα πρέπει να αναλάβει τις προσωπικές του ευθύνες, αντιμετωπίζοντας αυτή τη φορά το νεοναζισμό στ΄αλήθεια και όχι τρέφοντάς τον παρέα με την ατομική του σωτηρία.

Από epikairo