Θα είμαστε όλοι για φτύσιμο εάν ένας συνάνθρωπός μας επειδή δεν έχει τα χρήματα για να νοσηλευτεί, επειδή δεν έχει τα χρήματα για να πάρει τα φάρμακά του, επειδή δεν έχει τα χρήματα για να τον κοιτάξει ένας γιατρός, μείνει αβοήθητος.
Και πολύ φοβάμαι πως επειδή πολλοί δεν έχουν τα χρήματα και το μόνο που μετράει στην Ελλάδα της κρίσης είναι τα μηδενικά πίσω από ένα ή περισσότερα ψηφία (εκτός του μηδενός), αργά ή γρήγορα θα βρεθούμε αντιμέτωποι με την ευτέλειά μας.
Ο αποπροσανατολισμός από αυτό το σημαντικό πρόβλημα, εκουσίως ή ακουσίως, είναι το σκοτεινό μονοπάτι, που μας οδηγεί σε αυτήν την κατάσταση. Και είναι αποπροσανατολισμός να ασχολούμαστε με τις ενδεχόμενες απολύσεις γιατρών, τις συγχωνεύσεις νοσοκομείων ή ακόμη ακόμη και τα χαράτσια στην υγεία. Δε λέω να μην ασχοληθούμε. Το αντίθετο. Να δώσουμε μάχη για να σταματήσει πια αυτή η υποκρισία της δωρεάν υγείας, παιδείας κτλ. Να αγωνιστούμε όλοι μαζί ως κοινωνία για ελεύθερη και δωρεάν είσοδο στα νοσοκομεία, πρόσβαση στη δημόσια υγεία και για δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για όσους το έχουν ανάγκη. Να διαμαρτυρηθούμε για την απογύμνωση του δημόσιου νοσοκομείου και για την καταστροφή του συστήματος υγείας. Αλλά να δώσουμε την ίδια προσοχή και στο μείζον.
Διάβαζα τις καταγγελίες των καρκινοπαθών της βόρειας Ελλάδας. Περισσότεροι από 100 ασθενείς σε πολύ προχωρημένο στάδιο καρκίνου, οι περισσότεροι άνεργοι και ανασφάλιστοι, πηγαίνουν κάθε μέρα από νοσοκομείο σε νοσοκομείο, εκλιπαρώντας για περίθαλψη. Ακόμη περισσότεροι παρακαλούν τα νοσοκομεία να τους δώσουν τα φάρμακά τους επειδή δεν μπορούν να τα αγοράσουν. Γίνονται… μπαλάκι από το νοσοκομείο στον ΕΟΠΥΥ. Άλλοι καταγγέλλουν ότι τους διώχνουν ύστερα από το πολύ δυο μέρες νοσηλείας με διάφορα προσχήματα από τα νοσοκομεία για να μην πιάνουν κρεβάτι.
Κι όλα αυτά δε γίνονται σήμερα, αλλά τα τελευταία δυο χρόνια…
Είναι γνωστές οι τεράστιες ελλείψεις στα νοσοκομεία και αναφέρομαι στα υλικά. Από χαρτί κουζίνας και υγείας μέχρι γάζες, σύριγγες, ορούς και φάρμακα. Ασθενείς και συνοδοί καλύπτουν εδώ και χρόνια αυτές τις ελλείψεις από την τσέπη τους στα δημόσια νοσοκομεία, για τη λειτουργία και τον εξοπλισμό των οποίων χρυσοπληρώνουν σε όλη τους τη ζωή μέσα από τις εξωφρενικές κρατήσεις στους μισθούς και τα μεροκάματά τους. Αλλά ξέχασα… τα χρήματα των Ελλήνων για να αποκτήσουν και να συντηρήσουν ένα σοβαρό σύστημα δημόσιας υγείας τα έφαγαν εκείνοι που συμμετείχαν στο μεγάλο πάρτι της υγείας, μπροστά στο οποίο τύφλα έχει το πάρτι του Χρηματιστηρίου, των εξοπλισμών κτλ.
Αυτό το συνηθίσαμε. Όπως συνηθίσαμε και στην ιδέα ότι κανένας προμηθευτής, καμιά διοίκηση νοσοκομείου ή ταμείου υγείας και ασφάλισης δεν πλήρωσε και δεν πρόκειται να πληρώσει τα «σπασμένα». Ίσως ένας δυο για ξεκάρφωμα…
Να μη φτάσουμε να συνηθίσουμε να διώχνουν έναν συνάνθρωπό μας από το νοσοκομείο. Να μη φτάσουμε να βλέπουμε ανθρώπους να υποφέρουν επειδή τους απαγορεύεται η πρόσβαση στη δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Ο καθένας από εμάς πρέπει να το θεωρήσει προσωπική μάχη για τη δική του (κι όχι του συνανθρώπου του) αξιοπρέπεια.
Να μην επιτρέψουμε σε κανέναν να μας στερήσει την ανθρωπιά μας και να σταθούμε αλληλέγγυοι σε όποιον βρεθεί σ’ αυτή τη δυσάρεστη θέση, έστω κι αν χρειαστεί εμείς οι ίδιοι να γίνουμε δυσάρεστοι σε όσους καλούνται και τελικά εφαρμόζουν τέτοιου είδους εντολές. Δεν μπορούμε να περιμένουμε από κανέναν να υπερασπιστεί την ανθρωπιά μας. Οφείλουμε να αποδεικνύουμε καθημερινά ότι είμαστε άνθρωποι. Με κάθε τρόπο, κι αυτό το εννοώ όπως ακριβώς το γράφω. Με κάθε τρόπο.
Η συνεχιζόμενη φτωχοποίηση μεγαλύτερων στρωμάτων της ελληνικής κοινωνίας οδηγεί σε αυξανόμενα τέτοια περιστατικά. Η μόνη αντίδραση, ο μόνος τρόπος να αντιμετωπίσουμε όλους εκείνους που μας επιφυλάσσουν τη μοίρα των «Άθλιων», που στήνουν μια κοινωνία των δυνατών, είναι να τους δώσουμε να καταλάβουν ότι ο λαός έχει την πραγματική δύναμη. Ότι ο καθένας μας έχει τη δύναμη, το σθένος και το κουράγιο να μην επιτρέψει να εξευτελίζεται ο διπλανός του.
Αρκεί να μην έχουμε ξεχάσει ότι όλοι είμαστε μέρος ενός κοινωνικού συνόλου και πως χρειαζόμαστε, όποιοι κι αν είμαστε, κάποιον δίπλα μας για να ζήσουμε.
Πηγή
Πηγή: http://www.zoomblog.org
0 Σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Θα σας παρακαλούσαμε θερμά να είστε κόσμιοι στους χαρακτηρισμούς σας, επειδή υπάρχουν καθημερινά και αρκετοί επισκέπτες του ιστολογίου οι οποίοι είναι ανήλικοι.
Τα σχόλια στα blogs υπάρχουν για να συνεισφέρουν οι αναγνώστες στο διάλογο. Η ευθύνη των σχολίων (αστική και ποινική) βαρύνει τους σχολιαστές.
Τα σχόλια θα εγκρίνονται μόνο όταν είναι σχετικά με το θέμα, δεν αναφέρουν προσωπικούς, προσβλητικούς χαρακτηρισμούς, καθώς επίσης και τα σχόλια που δεν παραπέμπουν σε οποιοδήποτε διαφημιστικό υλικό.
Επίσης, όταν μας αποστέλλονται κείμενα (μέσω σχολίων ή ηλεκτρονικού ταχυδρομείου), παρακαλείσθε να αναγράφετε την αντίστοιχη πηγή τους σε περίπτωση που δεν είναι δικά σας.
Τα σχόλια δημοσιεύονται με μικρή καθυστέρηση και αφού τα ελέγξει κάποιος
από τη διαχείριση, όχι για λογοκρισία αλλά για έλεγχο για μη αναφορά
σε προσωπικά δεδομένα, τηλέφωνα, διευθύνσεις ή υβριστικά μηνύματα
ή δεσμούς (Link) με σεξουαλικό περιεχόμενο.
Τα σχόλια, οι απόψεις των σχολιαστών δεν απηχούν κατ ανάγκη
τις απόψεις του ιστολογίου μας και δεν φέρουμε καμία ευθύνη γι’ αυτά.
Ευχαριστούμε για την κατανόησή σας...
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------