Ελλάδα ώρα 0, ποιοι από εσάς το καταλαβαίνουν άραγε;

Απ’ τα κόκκαλα βγαλμένη η ψυχή μας
Ανά τους αιώνες, όποτε ένας κίνδυνος ελοχεύει και οι δυσκολίες συνταράσσουν την Κοινωνία, τότε το άτομο ανασύρει τις εθνικές του ρίζες και αισθάνεται την ακατανίκητη ανάγκη να πλησιάσει τον 
όμοιο του και έτσι μαζί συνειδητοποιούν ενδελεχώς την δύναμη και την ποιότητα της εθνικής τους αλληλεγγύης. Πρόκειται ουσιαστικά για μια βιολογική ανάγκη γραμμένη στο Ελληνικό DNA με δάκρυα και αίμα και σφραγισμένη με τον εθνικό μας ύμνο που χαιρετά την Ελευθερία ως ύψιστο αγαθό.

Όταν λοιπόν, βάρβαρες και απολίτιστες απειλές στέκονται ως εφιάλτης πάνω από το εθνικό σύνολο, τότε κάθε άτομο υπακούει υποσυνείδητα σε μια μυστική, κεντρομόλο δύναμη, που το συναθροίζει και το συσπειρώνει μαγικά σχεδόν, γύρω από την ιστορία του, τους άθλους του, τους παλιούς αγώνες του, την μοναδικότητα του και το καθιστά σαν σφικτή και πεισμωμένη γροθιά έτοιμη να τσακίσει αμείλικτα τον πραραμονεύοντα κίνδυνο. Η εθνική εστία μας, πάμπολλες φορές έχει αποδειχτεί απόρθητο φρούριο που κατατρόπωσε τον κάθε φύσης εχθρό ανεξαρτήτως του μεγέθους του. Το αποτέλεσμα σε τέτοιου είδους εθνικές συγκινήσεις είναι θαυμαστό. Το απομονωμένο φαινομενικά άτομο αισθάνεται μέσα του να αναβλύζει γοερά η δύναμη της ομογένειας του συνόλου, ο καθένας γίνεται αυτόματα η συνισταμένη όλων των συγκλινουσών θελήσεων. Μπορεί πια το κάθε άτομο, να δεχτεί κατάστηθα και ηρωικά όλα τα δεινά που δέχεται η ομάδα. Μπορεί ο καθένας επιτέλους να αντικρίσει τη φοβέρα του κινδύνου με όλη την τρομερή θεϊκή δύναμη των ενωμένων συνειδήσεων…

Κάθε φορά που το Γένος σύσσωμο αισθάνεται αυτό το θαύμα, νοιώθει συγχρόνως πως καμιά υλική ή άλλης φύσεως δύναμη δεν μπορεί να το καταπονήσει και να το βάλει κάτω, να το υποτάξει. Αυτό το ξέρουν καλά -καλύτερα από μας- όλοι οι εχθροί που κατά καιρούς επιχείρησαν να εξαφανίσουν την ελληνική φυλή που στέκεται πεισματικά ριζωμένη πάνω σε τούτον τον βράχο σαν τα δυνατά πουρνάρια επί τριάντα αιώνες. Οι παλιοί κατακτητές το ήξεραν από διαίσθηση. Οι σημερινοί το ξέρουν επιστημονικά. Γι’ αυτό και εφαρμόζουν για την υποταγή των λαών ολόκληρο σύστημα μιας ψυχοτεχνικής, σατανικά σοφής, μελετημένης και πειραματισμένης επί χρόνια μέσα στα μυστικά εργαστήρια της ψυχολογίας των λαϊκών μαζών. Και γι’ αυτό οι επιθέσεις τους εκδηλώνονται με λύσσα και μανία ενάντια σε όλους εκείνους τους παράγοντες που αποτελούν τους συνδετικούς κρίκους για την εθνική μας ενότητα…

Πίσω από το πονηρό παραπέτασμα της δανεικής ευημερίας, οι πρώτοι την τάξη συνδετικοί κρίκοι της εθνικής μας ενότητας, ο Πολιτισμός και η Παιδεία, δέχθηκαν χτυπήματα κάτω από την ζώνη. Οι αξίες εξευτελίστηκαν, το άτομο τσαλακώθηκε και δήλωσε υποταγή στο εύκολο χρήμα, μεταμορφωθήκαμε αργά και σταθερά σε γλοιώδη υποκείμενα, κουτοπόνηρα εξαρτήματα ενός Συστήματος που μας εκπαίδευσε να ζούμε στο περιθώριο της συλλογικότητας. Ο πνευματικός κόσμος μαραζώνει και πεθαίνει αναπόφευκτα και δυστυχώς, και κάτω από το νέο άγονο καθεστώς, ελάχιστοι νέοι πνευματικοί πατέρες εμφανίζονται πια για να αντικαταστήσουν εκείνους που έκλειψαν βιολογικά. Ποιος θα πάρει την θέση του Χατζηδάκι; ποιος νέος Βάρναλης θα μας χαϊδέψει τις ψυχές; Ποιος Ελύτης θα μας υμνήσει;

Μοιραία μείναμε ανοχύρωτοι και ευάλωτοι, θάψαμε τα όπλα μας με τα ίδια μας τα χέρια, βγάλαμε τα μάτια μας και χαριεντιζόμαστε μισότρελοι και ταμπουρωμένοι πάνω σε καναπέδες και μπροστά από τηλεοράσεις.

Ο κίνδυνος ήρθε ξανά και χτυπά την πόρτα μας, αλλά δυστυχώς τώρα δεν είμαστε όλοι μαζί.

Σημεία των καιρών; Συμπληρώνουμε τον κύκλο μας ως Έθνος και πεθαίνουμε ηττημένοι και ατιμασμένοι; Ίσως, δεν ξέρω, σε έναν τέτοιο ανηλεή πόλεμο ηνίκηκαι η επιβίωση είναι πολύ αμφίβολες όταν είμαστε χωρισμένοι σε δέκα κομμάτια. Με πόνο ψυχής γράφω τούτες τις γραμμές, με βαθύ το αίσθημα εθνικής ταπείνωσης προσπαθώ να σηκωθώ στα πόδια μου και να εμφυσήσω μερικά λόγια εμψύχωσης και παρηγοριάς, που όμως συνήθως πέφτουν νεκρά σαν μην λέχθηκαν και αγαπήθηκαν από κανέναν.

Ο εχθρός προ των πυλών και κρατάει την ψυχή μας στα χέρια του, την εθνική ψυχή μας που με χειρουργικά αριστοτεχνικό τρόπο ξεψάχνισε από τα ιερά μας κόκαλα, αφού μας κοίμισε με χίλιους δυο τρόπους. Κρατάει την ψυχή μας σαν τρόπαιο σε έναν πόλεμο που φαινομενικά ούτε καν κηρύχθηκε ποτέ, ο εχθρός ως άλλος Δούρειος Ίππος μας άλωσε και δεν το έχουμε καταλάβει.

Ελλάδα ώρα 0, ποιοι από εσάς το καταλαβαίνουν άραγε;

(Το κείμενο αποτελεί παραλλαγή και παράφραση του προλόγου ενός κειμένου του Στρατή Μυριβήλη έως και την τρίτη παράγραφο που και χρησιμοποίησα σχεδόν αυτούσια.)

kostasoutsider
http://lougantina.blogspot.com