"Η κρίση φέρνει πόλεμο"; Ένας υποναύαρχος γράφει και απαντά στο ερώτημα ... Πόσο πιθανός ένας πόλεμος για την Ελλάδα.

Στις συνθήκες κρίσης που ζούμε, κατά τις συλλογικές και ατομικές προσπάθειες αποστράτων και εν ενεργεία στελεχών, από τις συγκεντρώσεις, τις επισκέψεις διαμαρτυρίας, τις επιστολές, μέχρι και «τη μάχη του πληκτρολογίου» εκφράζονται θυμός και οργή για την απαξίωση και την οικονομική εξαθλίωση! Συγχρόνως πληθαίνουν οι κραυγές ανησυχίας αν εξασφαλίζεται το αξιόμαχο των Ενόπλων Δυνάμεων (ΕΔ) στο πλαίσιο της κρίσης. Η σχετική ανησυχία συσχετίζεται συνήθως με το ηθικό των στελεχών που λόγω των οικονομικών προβλημάτων εκφράζονται φόβοι ότι έχει μειωθεί. Οι μειώσεις του προϋπολογισμού επίσης μοιραία επηρεάζουν την εκπαίδευση του προσωπικού, την συντήρηση και την επισκευή του κάθε είδους υλικού.

Ο πρόσφατα απελθών αρχηγός ΓΕΝ αν και διαβεβαίωσε, ότι το προσωπικό θα κάνει αυτό που πρέπει και με ότι μέσα διαθέτει, έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου για από τότε και στο εξής τόσο για το προσωπικό όσο και για το υλικό. Ανάμεσα σε όλα αυτά ρίχτηκε επίσης και το θέμα για «κατάργηση της υποχρεωτικής στρατιωτικής θητείας», ως απαίτηση της τρόικα, ζήτημα που διαψεύστηκε αρμοδίως! Σχετικό σχόλιο επικαιρότητας της ιστοσελίδας της ΚΕΘΑ, κατέληγε ως εξής: «Με δεδομένη την ύπαρξη απειλής, κοινός παράγων πίσω από τις όποιες εναλλακτικές της θητείας λύσεις παρουσιαστούν είναι τα μεγάλα ιδιωτικά συμφέροντα, οι υπέρ - εξοπλισμοί, και οι “συμμαχικοί” στρατοί /σκοποί /εξοπλισμοί απέναντι στους εθνικούς στρατούς / σκοπούς και τα με εθνικά κριτήρια οπλοστάσια!»
Σε ότι αφορά τα εξοπλιστικά προγράμματα συντηρείται από διάφορες πλευρές κλίμα μεγάλων αναγκών, ενώ προβάλλονται τουρκικές πρόοδοι στον τομέα και κρούεται ο κώδωνας του κινδύνου για την εκτιμωμένη διατάραξη του ελληνο - τουρκικού εξοπλιστικού ισοζυγίου. Προωθείται και η ιδέα για την ανακήρυξη της ΑΟΖ, που στη συνέχεια προβάλλεται σαν επιπλέον λόγος νέων προγραμμάτων κ.ο.κ. Από την άλλη η κυβερνητική πλευρά φαίνεται να καθησυχάζει τους ανησυχούντες - πιέζοντες υποσχόμενη, ότι θα ασχοληθεί προσωπικά ο πρωθυπουργός με το θέμα των εξοπλισμών. 

Και ενώ όλα αυτά κυκλοφορούσαν ήρθαν επιστολές αποστράτων μεταξύ των οποίων και εκείνη του γνωστού αντιστασιακού απόστρατου αντιναυάρχου Κ. Γκορτζή, που πολύ σωστά επίσης σημείωνε για το αξιόμαχο των Ε.Δ. ότι «… όσο αξιόμαχες κι αν είναι αυτές δεν μπορούν να εγγυηθούν για τίποτα όταν η κοινωνία είναι διαλυμένη» ! Δεν ξέρουμε τι ακριβώς ήθελε να πει ο κ. Γκορτζής, πλην όμως άλλος συνάδελφος τα είπε πιο καθαρά απευθυνόμενος στον πρωθυπουργό: « … απ’ την άλλη όμως κύριε Πρόεδρε, ποια χώρα θα σώσετε, όταν έχετε φτάσει στο σημείο να έχετε «εκτελέσει» το λαό της χώρας αυτής …». 

Αλλά αφού συζητάμε για το αξιόμαχο τίθεται και το ερώτημα: Είναι πιθανός άραγε ένας πόλεμος; Η απάντηση δεν μπορεί παρά να είναι καταφατική, έστω και αν κάποιοι πιστεύουν ότι, αν χρειαστεί, θα «καθαρίσουν» οι σύμμαχοι! 

Η ιστορία δείχνει, ότι δεν μπορούμε να στηριζόμαστε σε ξένες πλάτες.Αψευδής μάρτυρας η στάση των ξένων απέναντι στις τουρκικές διεκδικήσεις, σε βάρος των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων! 

Αλλά και τα πρόσφατα γεγονότα της Κύπρου το ίδιο έδειξαν. Μπορεί μήπως ο κυπριακός λαός να στηρίζεται σε συμμαχίες όπως με την ΕΕ της τρόικας και των μεγάλων συμφερόντων, ή όπως με το Ισραήλ που επαναπροσέγγισε την Τουρκία κατόπιν επιθυμίας Ομπάμα, ή με την Ρωσία που δήλωσε ότι δεν διατίθεται να χαλάσει τις σχέσεις της με την ΕΕ και την Τουρκία; 

Η χώρα μας έχει πραγματική απειλή που απλώνεται γεωγραφικά από τη Θράκη, το Αιγαίο, την Κύπρο και με βάση το ζήτημα της ΑΟΖ από τα βορειοδυτικά σύνορα (Αλβανία) συνεχίζει νότια της Κρήτης και φθάνει μέχρι και την Ανατολική Μεσόγειο. Ήδη σχετικά άρθρα κυκλοφόρησαν στο διαδίκτυο, αναφερόμενα και σε ενδεχόμενο πόλεμο! Επίσης η οικονομική κρίση όλο και γίνεται πιο αντιληπτό, ότι δεν περιορίζεται στη χώρα μας, αλλά απλώνεται πολύ ευρύτερα και όπως είναι γνωστό, οι κρίσεις οδηγούν σε πόλεμους. Μεγάλα στρατηγικά οικονομικά συμφέροντα ανταγωνίζονται μεταξύ τους για την εξασφάλιση καλυτέρων θέσεων. Οι ανταγωνισμοί όμως οδηγούν και σε συγκρούσεις! Η φωτιά του πολέμου, που άρχισε από τη βόρεια Αφρική και συνεχίζεται στη Συρία, δηλαδή στην γειτονιά μας και με εμπλοκή της χώρας μας, δεν είναι άσχετη με τον έλεγχο των υδρογονανθράκων μεταξύ άλλων και της Α. Μεσογείου. Ένα ακόμη πεδίο μεγάλων ανταγωνισμών είναι και η κυριαρχία πάνω στους δρόμους μεταφοράς των υδρογονανθράκων. 

Αν όμως είναι πιθανή η έκρηξη ενός τοπικού, είτε περιφερειακού πολέμου με εμπλοκή της χώρας, τότε είναι ορθή η ιδιαίτερη ανησυχία για το αξιόμαχο των ΕΔ. Για να θεωρήσει κάποιος αξιόμαχες τις ΕΔ, αυτές θα πρέπει να διαθέτουν επαρκή σε αριθμό και δυνατότητες εξοπλισμό για την αντιμετώπιση της συγκεκριμένης απειλής, να έχουν επαρκή αριθμό προσωπικού, επαρκώς εκπαιδευμένο και με ηθικό σε ικανοποιητικό επίπεδο. Ότι αναφέρθηκε μέχρι τώρα, είναι κατανοητό ότι επηρεάζεται αρνητικά από την κρίση. Σημαντικό στοιχείο της ισχύος της χώρας είναι και ο λαϊκός παράγοντας, που μπορεί να ξεπεράσει αρνητικούς συσχετισμούς εφόσον έχει όραμα, ιδανικά και στόχους υψηλούς. Η αξία του επισημάνθηκε και στην ημερίδα της ΚΕΘΑ του ΣΥΣΜΕΔ και του ΠΜ/ΣΑΣΥ/ΠΝ προ έτους. Κατά την ημερίδα αυτή με έμφαση τονίστηκε, πως η άμυνα της χώρας πρέπει να στηριχτεί στο λαό, είτε αυτός είναι τα στρατευμένα παιδιά του, είτε τα μόνιμα στελέχη. Πάντα λέγαμε για τις ελληνικές ΕΔ ότι ο ανθρώπινος παράγοντας είναι αυτός που κάνει την διαφορά, σε σχέση με την απειλή! Φυσικά δεν μπορεί να στηθεί το προσωπικό απέναντι στον εχθρό με γυμνό το «στήθος»! Απαιτείται ο εξοπλισμός του, πλην όμως με ένα εθνικά αποφασισμένο οπλοστάσιο! Επίσης απαιτείται οι ΕΔ να έχουν την κατάλληλη επιτελική σχεδίαση, την οποία θα κληθούν να εφαρμόσουν εφόσον απαιτηθεί.

Μπορεί βέβαια ένα στράτευμα να διαθέτει όλα τα πιο πάνω, αλλά να μη διαθέτει ηγεσία ικανή να παίρνει αποφάσεις και να δίνει τις κατάλληλες εντολές στη δεδομένη στιγμή. Στη περίπτωση αυτή η ήττα είναι πλέον ή βέβαιη! Θα λέγαμε όμως, ότι όποιο από τα στοιχεία που συνθέτουν το αξιόμαχο των ΕΔ χωλαίνει, τότε οι ΕΔ αυτές είναι πολύ ή λιγότερο κοντά στην ήττα. 

Η πολιτική ηγεσία κυβερνά και κατευθύνει τα πράγματα. Ποια συμφέροντα προωθεί όμως η ηγεσία αυτή, προς ποια κατεύθυνση οδηγεί την πατρίδα, την κοινωνία και ειδικότερα το ένοπλο τμήμα της; Πόσο ταυτίζεται η εκάστοτε κυβερνητική πολιτική με τα συμφέροντα και τις ανάγκες του λαού (σημαντικού συντελεστή του αξιόμαχου); Η κρίση, που ζούμε σήμερα και φορτώνει με βάρη τον λαό, έπεσε άραγε από τον ουρανό; Δεν είναι αποτέλεσμα συγκεκριμένης πολιτικής, που εφαρμόστηκε τόσο εδώ όσο και γενικότερα; Πως ο ίδιος λαός θα κληθεί να πολεμήσει, δηλαδή να συνεχίσει «με άλλα μέσα» (πολεμικά) την συγκεκριμένη πολιτική, που τον έχει φθάσει στο σημερινό π.χ. σημείο; Ποιοι θα είναι άραγε οι λόγοι που σύμφωνα με την συγκεκριμένη πολιτική θα επιβάλλουν στο λαό να πάρει τα όπλα; Για να υπερασπιστεί τι; Ποιος τελικά είναι ο σκοπός για χρήση των ΕΔ;; 

Για παράδειγμα:
- Λαός – ΕΔ θα υπερασπιστούν τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας που της παρέχει το Διεθνές Δίκαιο της θάλασσας, ή απλά για το ποσοστό συνδιαχείρισης του υποθαλάσσιου πλούτου; 
- Είναι διαφορετικό να αγωνίζεσαι για την πατρίδα και διαφορετικό αυτό που συμβαίνει με ευθύνη των κυβερνήσεων, όπου τμήματα των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων αγωνίζονται στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα για ξένα συμφέροντα. Η άμυνα στα σύνορα της πατρώας γης είναι άραγε το ίδιο με τον πόλεμο για τα όποια στρατηγικά, οικονομικά ή άλλα συμφέροντα των βόρειο-αμερικάνων και των ευρωπαίων συνεταίρων των κυβερνόντων με την γνωστή μέχρι σήμερα πολιτική;; Είναι το ίδιο οι αγώνες, που δόθηκαν για την πατρίδα, με τις στρατιωτικές επιχειρήσεις σε ξένο έδαφος, όπως στην εκστρατεία κατά της νεαρής τότε ΕΣΣΔ, στη Μικρασιατική εκστρατεία, στην Κορέα, στη Γιουγκοσλαβία, στο Αφγανιστάν, ή στους ωκεανούς και στις θάλασσες όλης της γης;;
- «Σε μια περίοδο που η οικονομική κρίση ακουμπά τα όρια ακόμα και της βιολογικής επιβίωσης μεγάλου μέρους του Ελληνικού λαού» είναι απαράδεκτο να χρησιμοποιούνται οι ΕΔ σαν απεργοσπαστικός μηχανισμός! Το ίδιο απαράδεκτο είναι ακόμη να τους επιφυλάσσεται ρόλος, που τις θέτει απέναντι στο λαό σε εφαρμογή ευρω-νατοϊκών στρατιωτικών αποστολών για την «καταστολή πλήθους», ή της θεωρίας για πολέμους «εντός των κρατών» και «χωρίς μέτωπα» ! Εξίσου απαράδεκτες είναι και οι φωνές επίκλησης μιας τέτοιας ανάγκης, είτε για εκφοβισμό του λαϊκού παράγοντα, είτε στα πλαίσια της προετοιμασίας σχετικού κλίματος. 

Το ερώτημα λοιπόν που τίθεται είναι: Να πολεμήσεις αλλά για τι;; 
- Να πολεμήσεις αλλά όχι για ξένα μεγάλα συμφέροντα! 
- Να πολεμήσεις, αλλά όχι εναντίον του λαού που παλεύει και για τα δικά σου δίκια. 
- Να πολεμήσεις, για την πατρίδα και για τον λαό της. 

Για μια πατρίδα όμως, που ο λαός της θα ζει με αξιοπρέπεια και όχι σαν νέο - δουλοπάροικος της πόλης και του χωριού! Νέο - δουλοπάροικος! Ναι, γιατί πως αλλιώς να χαρακτηριστεί σήμερα μεγάλο μέρος του πληθυσμού, αφού σε σχέση με την εποχή της φεουδαρχίας ο κάθε δούλος – εργαζόμενος (αν είναι τυχερός και έχει δουλειά) διαφέρει στο ότι εκτός από ένα πιάτο φαΐ παίρνει απλά κι ένα χαρτζιλίκι, για να ζήσει την φαμίλια του, σ’ ένα σπίτι του οποίου σιγά - σιγά χάνει την ιδιοκτησία; 
Από όλο τον υποθαλάσσιο και όχι μόνο πλούτο που διαθέτει η χώρα, από μια τέτοια πρόοδο της επιστήμης γενικότερα μέχρι σήμερα, στον νέο-δουλοπάροικο αντιστοιχεί ένα πιάτο φαΐ και ένα χαρτζιλίκι! Τι θα του πουν λοιπόν; Πολέμα δούλε για να «χαρείς» μια ζωή «ελεύθερης» οικονομίας, όπως αυτή που ζεις, ή αυτή που έζησες και σ’ έφθασε ως εδώ;

Γράφει ο Γιάννης Ντουνιαδάκης,
υποναύαρχος (εα) ΠΝ, 
μέλος της γραμματείας της ΚΕΘΑ

Πηγή: http://www.zoomblog.org