Ανεπαρκείς, ελάχιστοι και μοιραίοι

Στην πιο κρίσιμη συγκυρία, για την Ελλάδα και τον Ελληνισμό, η χώρα στερείται ηγεσιών 
- Μία καταλυτική σύγκριση με το παρελθόν απογυμνώνει τη σημερινή πολιτική ηγεσία


Η Ελλάδα και η Κύπρος βρίσκονται στο μάτι του κυκλώνα.
Η Γερμανία έχοντας επιβάλλει τις θέσεις και τους σχεδιασμούς της στην Ελλάδα, έβαλε στο στόχαστρο την Κύπρο. Με πρωτοφανή κυνικότητα, εμπάθεια και μίσος που δεν τιθασεύεται, το Βερολίνο κατεδαφίζει την ευρωπαϊκή ιδέα και την αντικαθιστά με τη Γερμανική Ευρώπη.
Οι εξελίξεις στην Κύπρο είναι αποκαλυπτικές, διαλύουν ψευδαισθήσεις, φανερώνουν το έλλειμμα και την ανεπάρκεια της ελληνικής πολιτικής ηγεσίας.
Το 1974, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής βρέθηκε σε απείρως δυσκολότερη θέση από αυτήν που βρίσκεται σήμερα ο Αντώνης Σαμαράς.
Είχε μόλις αναλάβει μία διαλυμένη χώρα, πολιτικά, στρατιωτικά και οικονομικά, που μόλις έβγαινε από μία επταετή δικτατορική διακυβέρνηση και ο τουρκικός στρατός είχε εισβάλλει στην Κύπρο καταλαμβάνοντας το 40% του νησιού.
Η Ελλάδα είχε προδοθεί και εγκαταλειφθεί και τότε από τους συμμάχους της, τα περιθώρια ήταν περιορισμένα με μία διαλυμένη οικονομία και μια κοινωνία στην οποία υπήρχαν οι σπόροι του διχασμού.
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής όμως θέλησε να στείλει το δικό του μήνυμα στους συμμάχους, στην Ευρώπη αλλά και στο εσωτερικό της χώρας.
Έβγαλε, με μία θεαματική κίνηση, την Ελλάδα από το ΝΑΤΟ.
Και αμέσως ξεκίνησε την προσπάθεια ανόρθωσης της χώρας, που ας μην ξεχνάμε τότε δεν ήταν μέλος της Ε.Ε και αντιμετώπιζε υπαρκτές απειλές.
Για τον Ανδρέα Παπανδρέου, υπάρχουν πολλοί που εγείρουν ενστάσεις, έχει χαρακτηριστεί ως ο ''μεγάλος αντιφατικός''.
Κανείς όμως δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι ήξερε όσο λίγοι το διεθνές παιχνίδι, έπαιρνε ρίσκα, έκανε συγκρούσεις. Οι χειρισμοί του στην Ελληνοτουρκική κρίση του Μαρτίου του 1987 υπήρξαν υποδειγματικοί και η Ελλάδα βγήκε νικήτρια και ενισχυμένη από αυτήν.
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Ανδρέας Παπανδρέου είχαν αναμφισβήτητο δυτικό προσανατολισμό, δεν επέτρεπαν όμως να τους θεωρούν δεδομένους και το απέδειξαν πολλές φορές.
Από τους επιγόνους ο Κώστας Καραμανλής ακολούθησε αυτή την πολιτική σχολή σκέψης και πλήρωσε τα ΟΧΙ του, ιδιαίτερα το ΟΧΙ στο Βουκουρέστι για τα Σκόπια. Διαβλέποντας τους κινδύνους από την ανάδυση του Δ' Ράιχ, επιχείρησε ανοίγματα προς τη Ρωσία και την Κίνα, ανοίγματα που ακυρώθηκαν από τον κ. Γ. Παπανδρέου.
Η σύγκριση με τις σημερινές πολιτικές ηγεσίες είναι αποκαρδιωτική.
Ο κ. Στουρνάρας αποτελεί επιλογή του κ. Σημίτη, του αρχηγού του άτυπου «γερμανικού κόμματος» στην Ελλάδα. Επιβλήθηκε στον κ. Σαμαρά από το Βερολίνο και ο κ. Σαμαράς τον αποδέχθηκε για να συνεχίσει να είναι Πρωθυπουργός.
Η στάση του στο Eurogroup ήταν απόλυτα ευθυγραμμισμένη με την στάση του κ. Σόιμπλε, πρωτοστάτησε στις πιέσεις κατά της Κύπρου.
Άλλωστε η μεγαλύτερη φιλοδοξία και ικανοποίηση του κ. Στουρνάρα είναι να δέχεται τα συγχαρητήρια του κ. Σόιμπλε και επαίρεται μάλιστα για αυτό.
Απέναντι σε όλο αυτό το σκηνικό που στήθηκε είχαμε έναν απόντα και κρυπτόμενο Πρωθυπουργό, που απέφυγε όπως ο διάολος το λιβάνι να πάρει, έστω, μία πρωτοβουλία για να δώσει μία διέξοδο, μία ελπίδα καλύτερης συμφωνίας στην Κύπρο.
Άφωνος, εξαφανισμένος και με μόνη δημόσια παρέμβαση μία χλιαρή και ασαφή δήλωση συμπαράστασης στην Κύπρο και μάλιστα δύο 24ωρα μετά. Και έχει σημασία να επισημάνουμε ότι ο κ. Σαμαράς, είναι από εκείνους τους πολιτικούς που έχτισαν πολιτικές καριέρες επάνω σε εθνικά θέματα.
Η Ελλάδα στερείται φυσικής πολιτικής ηγεσίας, στην πιο κρίσιμη εποχή.

Πηγή
Πηγή: http://www.zoomblog.org