Σάλος στα social media για την θανατική ποινή των Βορίδη-Γεωργιάδη!

Σάλο προκαλεί σταsocial media η τοποθέτηση Βορίδη και Άδωνη Γεωργιάδη υπέρ της θανατικής ποινής.
Μάλιστα κάποιοι στο twitter έδωσαν μια άλλη διάσταση στο θέμα: 
"O Bορίδης θέλει την θανατική ποινή. Ελπίζουμε να τον θέλει κι εκείνη".
Επειδή το θέμα πρόκειται να λάβει διαστάσεις και σίγουρα θα εμπλακούν ο Τατσόπουλος, ο Χωμενίδης κι άλλοι συνήθεις ύποπτοι βρήκαμε εδώ και σας μεταφέρουμε την ιστορία της θανατικής ποινής.
Η θανατική ποινή δεν είναι ένα σύγχρονο φαινόμενο. Αντίθετα, εμφανίζεται ήδη από την προ-χριστιανική εποχή, σε διάφορες εποχές και περιοχές. Πιο συγκεκριμένα, τον 18ο αιώνα π.Χ. στη Βαβυλώνα επικρατούσε ο νόμος του βασιλιά Χαμουραμπί (Hammaurabi) σύμφωνα με τον οποίο η θανατική ποινή λειτουργούσε ως τιμωρία για 25 εγκλήματα. Τον 14ο αιώνα π.Χ. υπήρχε ο νόμος της Χιττίτης, ενώ τον 7ο αιώνα εμφανίστηκε ο γνωστός Δρακόντειος νόμος στην Αθήνα, ο οποίος επέβαλλε τη θανατική ποινή σε όλα τα εγκλήματα. Τέλος, και στη Ρώμη υπήρξε ο νόμος των Δώδεκα Πινάκων.

Η πιο δημοφιλής μέθοδος θανατικής ποινής από τους πρώτους αιώνες μ.Χ. ήταν η κρεμάλα, όπως φυσικά και η πυρά, η οποία είχε συνδυαστεί με τον πνευματικό σκοταδισμό και το κάψιμο των μαγισσών. Ο αριθμός των ατόμων που εκτελούνταν εκείνα τα χρόνια ήταν τεράστιος αφού δεν υπήρχε σύστημα δικαιοσύνης, ενώ επικρατούσε μεγάλη αυθαιρεσία από τη μεριά των τοπικών αρχών. Όσο για την κοινωνική κατακραυγή...το πλήθος μάλλον επευφημούσε τους δήμιους, αφού θεωρούσε τη δημόσια εκτέλεση ως μέσο απόδοσης δικαιοσύνης και ικανοποίησης του κοινού αισθήματος.

Παρ'όλα αυτά, με το πέρασμα των χρόνων, οι ποινές άρχισαν να γίνονται πιο λογικές, και ταυτόχρονα, απαγορεύτηκε η θανατική ποινή για μικρά εγκλήματα.

Η χώρα με τις περισσότερες εκτελέσεις είναι η Αμερική η οποία εξακολουθεί να υιοθετεί αυτή τη μέθοδο τιμωρίας μέχρι και σήμερα. Πώς έφτασε όμως αυτή η τεχνική στη νέα γη;

Το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης το φέρνει η Βρετανία η οποία μαζί με τους εξερευνητές της, έφερε και τη θανατική ποινή στα νέα εδάφη. Η πρώτη καταγεγραμμένη εκτέλεση στην Αμερική ήταν αυτή του καπετάνιου George Kendall το 1608 στην Virginia, ο οποίος θεωρήθηκε κατάσκοπος της Ισπανίας. Ακολούθησαν και άλλες εκτελέσεις με διαφορετικό βαθμό και ένταση σε κάθε πολιτεία. Πάντως, χρησιμοποιούνταν ευρέως για μια πληθώρα εγκλημάτων, σοβαρών και μη, υιοθετώντας το ευρωπαϊκό παράδειγμα.

Την ίδια περίοδο, μεγάλοι διανοητές της Ευρώπης, όπως ο Beccaria, δημιούργησαν το λεγόμενο "Abolitionist Movement", ένα κίνημα υπερ της κατάργησης της θανατικής ποινής. Η δράση τους ήταν τόσο ισχυρή ώστε κατάφεραν να καταργήσουν την ποινή αυτή στην Αυστρία και την Τοσκάνη. Μάλιστα, η δράση τους έφτασε μέχρι και την Αμερική όπου ο Thomas Jefferson πρότεινε ένα νόμο σύμφωνα με τον οποίο η θανατική ποινή θα υιοθετούνταν στην πολιτεία της Virginia μόνο για περιπτώσεις δολοφονίας και εσχάτης προδοσίας. Το 1794 ακολούθησε και η Pennsylvania.

Σταδιακά, όλο και περισσότερες πολιτείες άρχισαν να υιοθετούν πιο συγκεκριμένους τρόπους εφαρμογής της θανατικής ποινής, ενώ για κάποια περίοδο τέθηκε και το ζήτημα των σκλάβων, οι οποίοι τιμωρούνταν συχνότερα από τους ελεύθερους πολίτες.

Μια ακόμα νίκη του κινήματος του 1700 ήταν η κατάργηση της υποχρεωτικής θανατικής ποινής. Με άλλα λόγια, οι αρχές δεν υιοθετούσαν πλέον την ποινή κάθε φορά που τελούσε κάποιος ένα έγκλημα όπως η δολοφονία. Αντίθετα, άρχισαν να εξετάζουν κάθε έγκλημα διαφορετικά για να κρίνουν κατά πόσο έπρεπε να ασκηθεί ή όχι αυτή η ποινή. Είναι προφανές ότι αυτό το στοιχείο διαμόρφωσε σε πολύ μεγάλο βαθμό το σύγχρονο σύστημα δικαιοσύνης όπου κάθε κατηγορούμενος δικαιούται εκπροσώπηση και δίκη, όποιο έγκλημα και αν έχει τελέσει.

Η περίοδος από το 1920-1950 ήταν ιδιαίτερα τεταμένη όσον αφορά το ζήτημα της θανατικής ποινής. Οι δύο Παγκόσμιοι Πόλεμοι και ο Ψυχρός Πόλεμος μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας έπαιξαν πολύ σημαντικό ρόλο στην υιοθέτηση αυτής της τεχνικής, αφού επικρατούσε πανικός και οι εγκληματολόγοι θεωρούσαν πως μόνο η θανατική ποινή θα καθησύχαζε τη δημόσια συνείδηση.

Από το 1950 όμως, η κατάσταση άρχισε να αλλάζει. Το 1940 έγιναν 1.289 εκτελέσεις, το 1950 έγιναν 715, ενώ από το 1960-1976 ο αριθμός μειώθηκε σε μόλις 191. Ο λόγος που άλλαξε τόσο πολύ το τοπίο ήταν η εμφάνιση ανθρωπιστικών οργανώσεων, όπως και η υπογραφή συμβάσεων για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Μπορεί αυτές να μην απαγόρευαν την θανατική ποινή, αλλά η χρήση της περιορίστηκε ή εξαλείφθηκε σε πολλές χώρες.

Άλλα ζητήματα που τέθηκαν σχετικά με την εφαρμογή της θανατικής ποινής ήταν η ψυχική διαταραχή (όπου απαγορεύεται η εφαρμογή της), το θέμα της φυλής (ρατσισμός), και οι ανήλικοι εγκληματίες (οι οποίοι δεν τιμωρούνται με θανατική ποινή στις περισσότερες περιπτώσεις). Ακόμα, αναδύεται ένα πολύ σημαντικό θέμα, το οποίο θα μελετηθεί και σε άλλη ανάρτηση: η άδικη θανάτωση ανθρώπου που ήταν τελικά αθώος.

Οι απόψεις του κοινού ποικίλουν, αν και όλο και περισσότεροι άνθρωποι τάσσονται σταδιακά ενάντια της θανατικής ποινής. Φυσικά, πολύ σημαντική επιρροή ασκεί και η άποψη της εκκλησίας, η οποία τάσσεται ενάντια στην θανατική ποινή.

Σήμερα, η θανατική ποινή εφαρμόζεται σε αρκετές χώρες για εγκλήματα που σχετίζονται με φόνο, ενώ υπάρχουν περιπτώσεις όπου τιμωρήθηκαν εγκληματίες για πράξεις μη δολοφονικές αλλά άμεσα συσχετιζόμενες με την αφαίρεση ανθρώπινης ζωής, όπως η διακίνηση ναρκωτικών σε μεγάλες ποσότητες.


Πηγή
Πηγή: http://www.zoomblog.org