Το στοίχημα των εξελίξεων από τον Σεπτέμβρη και μετά...

Τον Σεπτέμβρη θα γίνει της κακομοίρας, όταν ο κόσμος αντιληφθεί τις συνέπειες των μέτρων της τρόικας που έχει αναλάβει η συγκυβέρνηση να υλοποιήσει. 

Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ το ακούω και το διαβάζω συνεχώς. 

Φοβάμαι, όμως, ότι πρόκειται απλά για μια φαντασίωση. 

Όχι γιατί ο λαός έχει παραδώσει τα όπλα, αλλά γιατί...

δεν έχει βρει ακόμη τον τρόπο να αντιδράσει αποτελεσματικά…

Αυτοματισμοί δεν υπάρχουν στην κοινωνία. Το γεγονός ότι οι πολιτικές που ακολουθούνται έχουν όλο και πιο καταστροφικές συνέπειες για τον λαό και την χώρα, αυτό δεν σημαίνει ότι θα γεννήσουν αυτόματα και αυθόρμητα μεγάλες κινητοποιήσεις. 

Αντίθετα, αυτό που κάνουν είναι να συσσωρεύουν περισσότερη κοινωνική οργή και μίσος. Αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά οι…κυβερνώντες. Και ξέρουν πώς να το διαχειριστούν. Για τον σκοπό αυτό έχουν την κοινοβουλευτική αντιπολίτευση, αλλά και τις πουλημένες ηγεσίες των συνδικάτων.

Κάθε φορά που το κοινωνικό θερμόμετρο θα φτάνει στο κόκκινο θα βλέπουμε εκδηλώσεις είτε χρυσαυγήτικου παρακράτους, είτε στημένες διαδηλώσεις διαμαρτυρίας σαν αυτή που στήθηκε έξω από την Χαλυβουργία για τα ΜΜΕ μετά την επέμβαση των ΜΑΤ στο εργοστάσιο του Μάνεση. 

Εκεί βρέθηκαν όλοι οι βουλευτάδες της αριστεράς και πολλοί άλλοι. 

Όταν κλείσανε τα φώτα των ΜΜΕ, εξαφανίστηκαν όλοι τους ήσυχα κι ωραία και άφησαν – μετά πολλών επαίνων, οφείλουμε να ομολογήσουμε – τους εργάτες στα νύχια της εργοδοσίας. Έτσι θα κάνουν από δω και πέρα. Καμιά βαρβάτη διαδήλωση διαμαρτυρίας, καμμιά στάση εργασίας ή 24ωρη απεργία και μετά τα κεφάλια μέσα, με αναλύσεις του τύπου, ο κόσμος δεν είναι έτοιμος. 

Η αλήθεια είναι ότι ο κόσμος είναι έτοιμος, απλά δεν έχει βρει τον τρόπο και ο τρόπος της επίσημης αριστεράς και των δοτών συνδικάτων είναι σίγουρο ότι δεν είναι αυτός. Όμως, προσφέρει την έξωθεν καλή μαρτυρία: τι άλλο να κάνουμε; ακούς να λένε οι ηγεσίες της λεγόμενης αντιπολίτευσης.

Αλήθεια, αναρωτήθηκε κανείς τι κέρδισε ο λαός με το που πήρε ο ΣΥΡΙΖΑ 27-28%, ο Καμμένος το αντίστοιχο ποσοστό του, αλλά και από το γεγονός ότι το ΚΚΕ παρέμεινε στην Βουλή; Βέβαια, ο κ. Τσίπρας, ως νέος Λουδοβίκος Βοναπάρτης, μας λέει και ξαναλέει τι ευκαιρία έχασε η Ελλάδα και η Ευρώπη(!) που δεν υπερψηφίστηκε ο ΣΥΡΙΖΑ. Έχασε όντως η Βενετιά βελόνι, όπως λέει κι ο λαός μας.

Εμείς θα ρωτήσουμε κάτι άλλο: Τι κέρδισε ο λαός και η χώρα με τον ΣΥΡΙΖΑ αξιωματική αντιπολίτευση; Τι είναι σε θέση να κάνει ώστε να αποτραπούν τα χειρότερα; Έχει έστω την διάθεση να κάνει κάτι, ή θα περιμένει πότε το καθεστώς κατοχής θα προκηρύξει εκ νέου εκλογές; 

Για όσους βαυκαλίζονται ότι δεν μπορεί να κάνει τίποτε, εμείς θα τους πούμε ότι υπάρχει πάντα το πεζοδρόμιο. 

Αν η κοινοβουλευτική σου δύναμη δεν εκφράζεται στο πεζοδρόμιο, στους κοινωνικούς αγώνες, τότε να το βράσω το ποσοστό σου. Η δύναμη που θέλει να διεκδικήσει την εξουσία υπέρ του λαού ξέρει από σήμερα να φέρνει τα πάνω-κάτω, ξέρει πώς να κινητοποιήσει την πλειοψηφία της κοινωνίας από σήμερα έτσι ώστε να μην μπορεί να περάσει η κυβερνητική πολιτική και να έρθει η κυβέρνηση σε αδιέξοδο.

Ξέρει να το κάνει αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ; Πολύ φοβάμαι ότι ούτε καν το θέλει. Εδώ τρέμει για το τι θα πουν οι τραπεζίτες και τα μεγάλα αφεντικά της ΕΕ, τρέμει μην και τους δώσει πάτημα να τα βάλουν μαζί του, θα αναλάβει εκστρατεία μέσα στην κοινωνία για να αποτύχουν οι πολιτικές που αποτελούν “δέσμευση” απέναντι στους δανειστές και την ευρωζώνη; 

Πλάκα κάνουμε; Η στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ είναι η γνωστή του “ώριμου φρούτου”. Θα αφήσουμε τον κόσμο να υποφέρει, να αυτοκτονεί, να τσακίζεται από την ανεργία, την φτώχεια, την εξαθλίωση και όταν έρθει η ώρα της κάλπης, τι θα κάνει; θα ψηφίσει εμάς. Κλασική τακτική ξεπουλημένων γραφειοκρατών. Άλλωστε, γιατί να τους νοιάζει το τι θα πάθει η χώρα και ο λαός μέχρι να, αν και όταν, έρθει η ώρα της ψήφου; 

Η κρατική επιχορήγηση να είναι καλά και η πολιτική παρέμβαση για το θεαθήναι μέσα από τα ΜΜΕ και όλα τα άλλα στάχτη και μπούλμπερη.

Ο δε Καμμένος ακολουθεί κι αυτός την δική του τακτική του “ώριμου φρούτου”. Ελπίζει το τρομακτικό έλλειμμα πολιτικής που έχει να το αντισταθμίσουν οι διαφοροποιήσεις από την ΝΔ, ενώ φροντίζει το άει σιχτίρ των ψηφοφόρων του Σαμαρά, που όλο και δυναμώνει, να μην αποκτήσει αληθινά πατριωτικά, δημοκρατικά και ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά. 

Χαρείτε κόμμα. Δυο μήνες μετά τις εκλογές και δεν έχει πάρει ούτε μια σοβαρή πολιτική πρωτοβουλία. Μόνο από πάνε ξέρουν τα στελέχη και οι βουλευτές του. Ούτε φυσικά έχει ψελλίσει το οτιδήποτε ενάντια στις κεντρικές κατευθύνσεις που επιβάλλει το ευρώ και οι δανειστές. Ο “πατριωτικές” κορώνες ήταν για προεκλογική κατανάλωση και τώρα ψάχνονται να δουν τι θα πουν στον κόσμο που τους ψήφισε.

Για το ΚΚΕ δεν αξίζει καν τον κόπο να μιλήσουμε. Όσο η ηγεσία του θα επιχαίρει για το φτύσιμο που της τράβηξε ο δικός της κόσμος και νομίζει ότι πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι θα γυρίσει σ’ αυτήν όπως τα “πρεζάκια” που δεν μπορούν απεξαρτηθούν από την θανατηφόρο ουσία, τόσο θα βουλιάζει αυτό το κόμμα στην κοινωνική απαξία. Το δυστύχημα είναι ότι ακόμη και στην οργανωμένη βάση του ΚΚΕ, ελάχιστοι είναι εκείνοι που κατανοούν τι πρέπει να γίνει, που έχουν κρατήσει ζωντανές τις ΕΑΜικές παραδόσεις του κόμματος, που η ηγεσία του τις πολέμησε με μίσος, και ξέρουν πώς μπορεί στην πράξη να φτιαχτεί ένα νέο ΕΑΜ. 

Επομένως δεν μπορούμε να περιμένουμε τίποτε ουσιαστικό. Μόνο η διάλυση ενός τέτοιου μορφώματος μπορεί να προσφέρει στο κίνημα και στους αγωνιστές που κρατά αιχμάλωτους.

Το νέο ΕΑΜ μπορεί να υπάρξει αναγκαστικά έξω από τον οργανωμένο κομματικό μηχανισμό των επίσημων κομμάτων του κοινοβουλίου. Και φυσικά σε ευθεία σύγκρουση με όλες τις σεχταριστικές απόψεις περί αριστεράς του αντί, που δεν μπορεί να καταλάβει ούτε καν το τι σημαίνει ταξικό και τι εθνικό και πώς ταυτίζονται απόλυτα τα δυο τους, ιδίως στις σημερινές συνθήκες.

Η “ανίερη συμμαχία” συμπολίτευσης και αντιπολίτευσης σε συνδυασμό με την αδίστακτη καταστολή και την χούντα της “ενημέρωσης”, η οποία θα πάρει ακόμη πιο τερατώδης διαστάσεις, είναι τα μέσα που ξέρουν να χρησιμοποιούν πολύ καλά οι κρατούντες για να κρατήσουν την οργή του λαού υπό έλεγχο. 

Μην περιμένουμε λοιπόν εντυπωσιακές κινητοποιήσεις του λαού όπως το κίνημα των πλατειών πέρυσι. 

Άλλωστε ο λαός θυμάται ακόμη τα χημικά και το ξύλο, όπως επίσης και όλους εκείνους τους δήθεν “ακομμάτιστους”, τους δήθεν “αμεσοδημοκράτες”, που πολλοί από δαύτους σήμερα είναι κομματόσκυλα του ΣΥΡΙΖΑ, – προς δόξαν βέβαια της “άμεσης δημοκρατίας” και της “ενότητας” – και οι οποίοι μετέτρεψαν τις κινητοποιήσεις σε ψυχανάλυση επί παντός επιστητού προκειμένου οι κομματικοί μηχανισμοί να λεηλατήσουν την ψήφο διαμαρτυρίας. 

Ο κόσμος αυτή την φορά δεν θέλει να επαναλάβει το ίδιο λάθος.

Επομένως, το καθήκον όλων εμάς, κυρίως του ΕΠΑΜ, που αποτελεί την πιο καλά οργανωμένη και την πιο πλατιά δύναμη που δρα μέσα στην κοινωνία είναι τριπλό:

Πρώτο: τη δημιουργία μιας “παράλληλης οικονομίας” μέσα από την οποία θα αναδειχθούν μορφές οικονομικής οργάνωσης σαν αυτές πάνω στις οποίες αύριο θα αποτελέσουν την βάση αναδιοργάνωσης της εθνικής οικονομίας. Συνεταιρισμοί, κοινοπραξίες, πρότυπα αγροκτήματα, κοκ, που συνδέουν την πόλη με το χωριό, τον παραγωγό με τον εργαζόμενο της συνοικίας με κοινό σκοπό ο ένας να στηρίξει τον άλλο σε συνθήκες γενικευμένης κατάρρευσης. 

Με τον τρόπο αυτό δεν βοηθάμε την γειτονιά να επιβιώσει, στο μέτρο του δυνατού, χωρίς να εθίζουμε τα πιο καταπονημένα στρώματα στην φιλανθρωπία των συσσιτίων, των “κοινωνικών παντοπωλείων”, κοκ, αλλά τους δείχνουμε με άμεσο και πρακτικό τρόπο τι μπορεί να κερδίσουμε αν αλλάξουν οι όροι και τα πλαίσια λειτουργίας της οικονομίας.

Δεύτερο: Οι πυρήνες του ΕΠΑΜ μαζί με πρωτοβουλίες πολιτών και κατοίκων σε κάθε περιοχή πρέπει να πρωτοστατήσουν στην αφύπνιση του κόσμου. Καμιά γειτονιά δεν πρέπει να αφεθεί στην τύχη της και να εφησυχάσει μέσα στην κατευθυνόμενη μιζέρια. 

Πικετοφορίες, πυρσοφορίες, εκδηλώσεις, ομιλίες, επιτροπές αντίστασης, κοκ, θα πρέπει να είναι σε ημερήσια διάταξη. Σ’ αυτά οι πυρήνες του ΕΠΑΜ έχουν πολύτιμη εμπειρία. 

Ο κόσμος θα ψάχνεται όσο ποτέ άλλοτε για να ενημερωθεί, να μάθει τι μπορεί να κάνει άμεσα και πρακτικά, να δει ποιες είναι οι προοπτικές του. Όποιος κερδίσει αυτή την μάχη, θα κερδίσει τον πόλεμο. Ακόμη και μια μικρή ομάδα αποφασισμένων μπορεί να κάνει την διαφορά, αρκεί να πατά γερά στα προβλήματα του απλού κόσμου, να μιλά την γλώσσα του και να τον προστατεύει από τα κομματόσκυλα που θα λυσσάξουν για να ελέγξουν αυτές τις διαδικασίες.

Τρίτο: πρέπει να αναπτύξουμε έναν διαφορετικό τρόπο παρέμβασης στα ζητήματα των μαζικών αγώνων. Πρέπει να έχουμε ξεκάθαρο πώς σ’ αυτές τις συνθήκες θα πρέπει να αναπτυχθούν πρωτοβουλίες που θα έχουν σαν στόχο όχι μόνο να μιλήσουν για τα ζητήματα του χώρου εργασίας, αλλά για να πείσουν τους εργαζόμενους ότι πρέπει να υπερασπιστούν εργοστάσια που πάνε για κλείσιμο και επιχειρήσεις σημαντικές για την εθνική οικονομία. 

Σε συνθήκες γενικού ξεπουλήματος και τέτοιας ανεργίας δεν πρέπει καμιά επιχείρηση με ειδικό βάρος να πάει χαμένη. Δεν μπορεί, π.χ., να δοθεί η ΕΥΔΑΠ, ούτε η ΔΕΗ. Πρέπει να αναπτυχθούν πρωτοβουλίες εργαζομένων που βάζουν σαν στόχο μαζί με την υπόλοιπη κοινωνία να υπερασπιστούν τις επιχειρήσεις αυτές και τον δημόσιο χαρακτήρα τους.

Το ίδιο πρέπει να γίνει με επιχειρήσεις, όπως π.χ. η ΔΩΔΩΝΗ, η ΣΕΚΑΠ κ.ά., που πάνε για διάλυση και ξεπούλημα ιδίως τώρα μετά την διάλυση της ΑΤΕ. Οι εργαζόμενοι πρέπει να βρουν τρόπο να τις πάρουν στα χέρια τους και να τις δουλέψουν με τους δικούς τους όρους. Όσο δύσκολο κι αν είναι, υπάρχει τρόπος.

Κάτι ανάλογο έπρεπε να είχαν κάνει και οι εργαζόμενοι στην Χαλυβουργία του Μάνεση, αντί να μείνουν άπραγοι σε μια απεργία δίχως προοπτική για 273 ημέρες. Ανάλογη στάση θα πρέπει να έχουμε στα ζητήματα παιδείας, αλλά και σε κλάδους που υποφέρουν. Πρέπει να πρωτοστατήσουμε σε κινήματα που έχουν νόημα για την κοινωνία και συμφιλιώνουν τους εργαζόμενους ενός τομέα, ή κλάδου με την υπόλοιπη κοινωνία. 

Τι νόημα π.χ. έχει να αφήνουμε ολόκληρο τον κλάδο των φαρμακοποιών έρμαιο μιας τυχοδιωκτικής τακτικής που εκβιάζει δήθεν την κυβέρνηση μετατρέποντας σε όμηρο τον ασφαλισμένο που έχει ανάγκη τα φάρμακά του. Την ίδια ώρα που φαρμακοποιοί συνθλίβονται από τους προμηθευτές τους. Σε τέτοιες συνθήκες δεν μπορούν να αφήνονται συνδικαλιστικές ηγεσίες να συμπεριφέρονται ως τυπικές συντεχνίες με μικροπολιτικές βλέψεις. 

Ας δημιουργηθεί μια πρωτοβουλία φαρμακοποιών που θα εκδώσει άμεσες διαταγές πληρωμής εναντίον του δημοσίου και θα προχωρήσει σε συντηρητικές κατασχέσεις εναντίον των υπουργείων. Έτσι και οι φαρμακοποιοί θα ανασάνουν και τα φαρμακεία τους δεν θα χρειαστεί να κλείσουν οδηγώντας στην απελπισία του ασφαλισμένους.

Τέταρτο: τίποτε απ’ όλα αυτά δεν θα μπορέσει να γίνει, αν δεν μάθουμε να προστατεύουμε τις οργανώσεις μας, τις πρωτοβουλίες που δημιουργούνται από κάτω, τις αυθεντικά λαϊκές επιτροπές, κοκ, από όλους αυτούς τους “αμεσοδημοκράτες” που ξέρουν μόνο να διαλύουν καθετί που δεν μπορούν να ελέγξουν. Πρέπει να μάθουμε να περιφρουρούμε κάθε γνήσια λαϊκή μορφή συλλογικής αντίστασης από τα κομματόσκυλα που η οσμή των ψήφων θα τα μαζέψει σαν τις ύαινες. 

Πρέπει να μάθουμε ότι η ενότητα οικοδομείται μέσα σ’ αυτές τις αυθεντικά λαϊκές μορφές του κινήματος και δοκιμάζεται μέσα στην δράση. Καμιά άλλη πολιτική συμφωνία με καμιά δύναμη δεν πρέπει να γίνει αποδεχτή, ούτε ανεκτή αν δεν έχουμε όλοι δοκιμαστεί στην πράξη του κινήματος. Αφήστε τον κάθε καρεκλοκένταυρο να ονειρεύεται θέσεις και έδρες σε μια συνεύρεση κομματικών μηχανισμών, ή επίδοξων πρωτοποριών του περιθωρίου ελέω “επαναστατικής θεωρίας” του εγχειριδίου. 

Το κοινωνικοπολιτικό υποκείμενο που θα είναι σε θέση να επιφέρει την μεγάλη μεταβολή δεν θα γεννηθεί από την σύμπτυξη ή την ενότητα έτοιμων πολιτικών οργανώσεων ή κομμάτων, αλλά μόνο πάνω στα ερείπια τους.

Ο στόχος μας είναι να προετοιμαστεί η κοινωνία, να βρει το κουράγιο και την δύναμη να προχωρήσει σε γενική πολιτική απεργία το ταχύτερο δυνατό μέσα από μορφές οργάνωσης που θα έχει δημιουργήσει η ίδια και θα τις έχει αγκαλιάσει ο πλατύς κόσμος στις γειτονιές. Η γενική πολιτική απεργία δεν είναι ανάγκη να συντελεστεί πανελλαδικά. Μπορεί να ξεκινήσει και να έχει επίκεντρό της την Αθήνα. 

Ούτε χρειάζεται εξαρχής να έχει την πλειοψηφία του κόσμου. Η ιστορία έχει αποδείξει ότι στο βαθμό που μια τέτοια απεργία απηχεί τις διαθέσεις της μεγάλης πλειοψηφίας, μπορεί να ξεκινήσει με μια κρίσιμη μάζα και κατόπιν να εξελιχθεί. 

Σκοπός της γενικής πολιτικής απεργίας είναι να οδηγήσει σε καθολική παραίτηση συμπολίτευση και αντιπολίτευση, έτσι ώστε να αναλάβουν την διακυβέρνηση οι δυνάμεις που ηγήθηκαν στην κινητοποίηση του κόσμου.

Την γενική πολιτική απεργία σαν ιδέα την ζυμώνουμε από την απαρχή του ΕΠΑΜ. Αν και οφείλουμε να πούμε όχι πάντα με την απαιτούμενη συνέπεια. Ωστόσο, σήμερα είναι πιο επίκαιρη παρά ποτέ, αλλά και πιο ρεαλιστική παρά ποτέ. Όχι μόνο γιατί στον απλό κόσμο αρέσει όλο και περισσότερο σαν ιδέα, έστω κι αν δεν ξέρει πώς γίνεται, αλλά και γιατί έχουν αρχίσει ήδη να οικοδομούνται οι δομές εκείνες που χρειάζονται για να πετύχει μια τέτοια κίνηση. 

Η γνώμη μου είναι ότι από εδώ και μπρος το πόσο γρήγορα η κοινωνία, ο λαός μας και η χώρα θα απαλλαγεί από το καθεστώς κατοχής και ολοκαυτώματος εξαρτάται συνοπτικά από έναν βασικό και κύριο παράγοντα: από το πόσο γρήγορα και πλατιά θα μπορέσουμε να οικοδομήσουμε τις υποδομές για μια πετυχημένη γενική πολιτική απεργία.

Στο καθήκον αυτό δεν μπορεί παρά μόνο το ΕΠΑΜ μπορεί να πρωτοστατήσει, μιας και είναι η μόνη οργανωμένη δύναμη σήμερα που ξέρει, έχει την “τεχνογνωσία” να δουλεύει στην γειτονιά και να συμβάλει σε αυθεντικά λαϊκές μορφές οργάνωσης. Αφήστε όλους τους άλλους να παραπαίουν στο πολιτικό παιχνίδι που στήνει ο αντίπαλος. 

Αφήστε τους να διυλίζουν τον κώνωπα της πολιτικής του εφικτού και να καταπίνουν την κάμηλο της κατοχής. Αφήστε τους να εξασκούνται στον κοινοβουλευτικό κρετινισμό. 

Ο κύβος ερρίφθη, το ιστορικό στοίχημα έχει τεθεί και μόνο από εμάς, από την δουλειά και την αφοσίωσή μας στον σκοπό, εξαρτάται η έκβασή του.

Δημήτρης Καζάκης

http://24gr.blogspot.com/