Η ΠΟΡΕΙΑ ΤΟΥ ΤΡΟΜΟΥ. 29 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 1974

Στις 29 Αυγούστου του 1974 μας συγκέντρωσαν νωρίς το πρωί στο προαύλιο των φυλακών στα Άδανα της τουρκίας όπου ο διοικητής των φυλακών μας ανακοίνωσε ότι 450 άτομα θα μεταφερόμαστε σε άλλο τόπο κράτησης.

Ο διερμηνέας μας είπε επί λέξη "σήμερα τέσσερα πέντε μηδέ (450) θα πάτε σε άλλη φυλακή. Ο διοικητής συνέχισε και μας είπε επί λέξη " εγώ ο ίδιος προσωπικά θα διάθετα μια σφαίρα για τον καθένα σας παρά να σας ταΐζομαι" Εγώ βρισκόμουνα περίπου στο μέσω του προαυλίου και δεν ξέρω πως βρέθηκα όρθιος ,μόλις ο διερμηνέας μας μετάφρασε τα λεγόμενα του διοικητή,, και με όση δύναμη είχα του είπα," δεν ήξερα ότι στην τουρκία τα ρεβύθια και οι μελιτζάνες είναι πιο ακριβές απο τις σφαίρες". Μόλις του μετάφρασε ο διερμηνέας το τι είχα πει κατέβηκε από το βάθρο όπου στεκόταν και ήρθε τρέχοντας και άρχισε να με κλωτσά με όλη την δύναμη του. Εγώ έπεσα κάτω ,γιατί τα γόνατα μου ήταν σε κακά χάλια από τραύματα και ξυλοδαρμούς και τις περισσότερες με βοηθούσαν στις μετακινήσεις μου συναιχμάλωτοι μου. Ειλικρινά δεν ξέρω πώς πατάχτηκα επάνω εκείνη τη στιγμή και έβαλα τις φωνές στον τούρκο διοικητή. Συνέχισε να με κτυπά και όταν ήμουνα στο έδαφος με τόση μανία που έχασα τις αισθήσεις μου. Είμαι βέβαιος ότι ακόμη δεν μπορεί να περπατήσει με την δύναμη που με κλωτσούσε.

Όταν συνήλθα ακόμη όλοι είμαστε στο προαύλιο. Σε κάποια στιγμή μας οδήγησαν έξω απο τις φυλακές των Αδάνων και μας φόρτωσαν όπως τα τσουβάλια μέσα σε καμιόνια. Φυσικά όλα είχαν μουσαμάδες και δεν βλέπαμε απέξω. Σε κάποια στιγμή ξεκίνησαν αργά αργά και σε λίγο χρονικό διάστημα σταμάτησαν. Περίπου σε 40-45 λεπτά.

Άρχισαν να να μας ξεφορτώνουν ένα ένα και μας έβαλαν σε γραμμή. Εκεί αντικρίσαμε μια μεγάλη πλατεία με εστιατόρια και πλήθος κόσμου. Οι τούρκοι στρατιώτες έκαναν ένα διάδρομο και μας είπαν να τρέχουμε ένας ένας μέσα στο διάδρομο χωρίς να μας εξηγήσουν που θα καταλήγαμε. Μόλις το πλήθος αντιλήφθηκε ότι είμαστε Έλληνες αιχμάλωτοι σηκώθηκε επάνω και προσπαθούσαν να μας κτυπήσουν, μας έριχναν αντικείμενα μέχρι και γλάστρες με λουλούδια. Από ένα ψηλό κτίριο στα δεξιά μας πετούσαν μέχρι και καρέκλες. Τελικά φθάσαμε στην πίσω πλευρά της πλατείας όπου υπήρχε ένα τρένο και μας έβαλαν μέσα. Σε κάθε διαμέρισμα του βαγονιού έβαλαν 12 άτομα και έκλεισαν τις πόρτες. Πόρτες τζάμια όλα κλειστά. Σε λίγο δεν μπορούσαμε να αναπνεύσομε και όλοι αντιμετωπίσαμε πρόβλημα.

Εγώ όταν είδα ένα αξιωματικό να περνά απο τον διάδρομο του φώναξα και του ένευσα ότι δεν είχαμε αέρα, αυτός με αγνόησε αλλά εγώ συνέχισα οπότε αυτός ξεκλείδωσε την πόρτα και μπήκε μέσα και με ρώτησε τι θέλω. Εγώ του ένευσα να ανοίξει το παράθυρο γιατι δεν είχαμε αέρα. Αυτός αγρίεψε με κτύπησε στο κεφάλι και μου είπε στα τούρκικα "γιασιακ-γιασιάκ". Απαγορεύεται στα ελληνικά και έφυγε κλειδώνοντας την πόρτα. Εμείς εκεί μέσα αρχίσαμε να έχουμε τάσεις λιποθυμίας. Σε κάποια στιγμή το τρένο ξεκίνησε. Στη διαδρομή δεξιά και αριστερά τούρκοι μας γιουχάιζαν και μας απειλούσαν με νοήματα και χειρονομίες οτι μας πάνε για να μας κόψουν το κεφάλι.

Εμείς είμαστε σε απόγνωση. .Όταν βγήκαμε έξω από τα Άδανα στο πρώτο χωριό που βρήκαμε οι τούρκοι άρχισαν να μας πετάνε πέτρες . Μια πέτρα έσπασε το τζάμι της καμπίνας μας και έτσι επιτέλους είχαμε αέρα. Μόλις μπήκε αέρας στην καμπίνα παγώσαμε και τρέμαμε ,φανταστείτε σε πια θερμοκρασία είχαν ανέβει τα σώματα μας.

Η διαδρομή συνεχιζόταν με τον ίδιο ρυθμό και σε κάθε χωριό μας περίμεναν σκυλιά έτοιμα να μας λυντσάρουν.

Κατά την διάρκεια της διαδρομής βλέπαμε την αθλιότητα στα έγκατα της τουρκίας. Σπίτια με πλινθάρια χωρίς πόρτες και παράθυρα, τους τούρκους με βρακοπαντέλονα, για να ξεχωρίσεις αρσενικό από θηλυκό έπρεπε να δεις τα μούτρα του. Αφού όλοι φορούσανε τα ίδια. Βράκες. Νύχτωσε και σε κάθε σταθμό μας περίμεναν με φανούς θυέλης αφού ούτε ρεύμα είχαν τα περισσότερα χωριά. Παντού βρισήδη και πέτρες. Επιτέλους ξημέρωσε και το μεσημέρι το τρένο σταμάτησε σε ένα ψήλωμα. Αμέσως άρχισαν οι τουρκοι της περιοχής να μας περικυκλώνουν με άγριες διαθέσεις, πέτρες. τσουγκράνες και ότι άλλο φανταστείτε. Εκεί μέσα στο χαλασμό και τρόμο και μια σκηνή γέλιου. Ένας τούρκος που μα έβριζε κρατούσε απο το χέρι το μικρό γιό του, ήταν δεν ήταν δέκα χρονών το παιδάκι, και ΚΑΠΝΙΖΑΝ ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ.

Εκεί μείναμε αρκετό διάστημα μέσα στην ζέστη, χωρίς νερό και φαγητό απο την ώρα που μπήκαμε στο τρένο. Σχεδόν δυο μέρες.

Σε κάποια στιγμή είδαμε ότι κάτω απο τον λόφο όπου βρισκόμαστε ότι στον δρόμο άρχισαν να έρχονται και να σταματάνε λεωφορεία το ένα πίσω απο το άλλο. Ο δρόμος ήταν περίπου σε απόσταση 500 μέτρα απο το τρένο. Σε λίγο βλέπαμε συναιχμάλωτους να κατηφορίζουν τρέχοντας προς τα λεωφορεία ανάμεσα απο τούρκους, πετροβόλημα και ανάμεσα απο αγκάθια. Έφθασε και η σειρά μας και ο διερμηνέας μας είπε " να βγείτε έξω και να τρέξετε στα λεωφορεία και να μην σταματήσετε γιατί εαν σταματήσετε θα σας σκοτώσουν", βγήκαμε και προσπαθήσαμε να τρέξουμε, οι πέτρες έπεφταν βροχή και οι βρισιές το ίδιο. Πώς να τρέξεις σε ένα χωράφι με αγκάθια τραυματισμένος και χωριίς παπούτσια; Και όμως τρέχαμε γιατί δεν θέλαμε να τουε δώουμε το δικαίωμα να γελάσουν σε βάρος μας.

Τελικά μπήκαμε στα λεωφορεία και εκεί που θα ξεκινούσε η διαδρομή προς το άγνωστο εξαφανίστηκε ο οδηγός. Τελικά τον βρήκαν οι στρατιώτες. Είχε πάει στο χωριό και αγόρασε κολώνια απο ένα μπαρπέρη και μας ράντισε για να μπορεί να οδηγά. Τέτοια βρωμιά είχαμε επάνω μας που και ένας σκύλος βρωμισμένος το κατάλαβε..

Μέσα σε κάθε λεωφορείο υπήρχαν τρεις ένοπλοι τουρκοι στρατιώτες. Ο ένας ήταν δίπλα από το οδηγό και οι άλλοι δυο στις πόρτες του λεωφορείου. Ένας μπροστά και ο άλλος πίσω. Αυτός που ήταν δίπλα από τον οδηγό μιλούσε άγρια στον οδηγό. Τότες εμείς είπαμε στον Γιάννη Θερμιώτη που γνώριζε τουρκικά να αλλάξει θέση και να κάτσει πίσω από τον οδηγό. Έγινε και αυτό με προσοχή ενώ τα λεωφορεία συνέχιζαν την διαδρομή τους. Σε δυο ώρες περίπου η φάλαγγα σταμάτησε. Περιμέναμε ενώ παρακολουθούσαμε το λεωφορεία ένα ένα να αναχωρούν αφού πρώτα κάθε λεωφορείο είχα περικυκλωθεί από στρατιώτες και αξιωματικούς και μπροστά από κάθε λεωφορείο και πίσω υπήρχαν τζίπ.

Όταν έφθασε και η σειρά του δικού μας λεωφορείου και αφού το περικυκλωθήκαμε από τούρκους στρατιώτες και τα τζίπ ξεκίνησε. Τότε ακούσαμε τον στρατιώτη που ήταν δίπλα από τον οδηγό να του φωνάζει και τον σκοπεύει με το όπλο του. Ο οδηγός αντιδρούσε αλλά ο στρατιώτης εξακολουθούσε να τον απειλή με το όπλο του. Ξέχασα να αναφέρω ότι πίσω από τις πόρτες οι στρατιώτες είχαν βάλει κούτσουρα για να μην μπορούν να ανοίξουν τις πόρτες ούτε από μέσα αλλά και ούτε απέξω. Τότε ο Γιάννης Θερμιώτης μας ενημέρωσε ότι ο τουρκος στρατιώτης είπε στον οδηγό σε καμία περίπτωση να μην σταματήσει η να ανοίξει τις πόρτες του λεωφορείου. Ο οδηγός αντιδρούσε και έλεγε ότι εάν δεν σταματούσε οι τούρκοι τον απείλησαν ότι θα του κατάστρεφαν το λεωφορείο. Εμείς διερωτηθήκαμε ποιους τούρκους εννοεί.

Και ξαφνικά ενώ προχωρούσαμε με ρυθμό χελώνας ακούστηκε ένα βουητό. Χιλιάδες τούρκοι από το Σιβάς και Τοκάτ είχαν μαζευτεί και μας περίμεναν να μας σκοτώσουν ,να μας σφάξουν …………..

Μας πετούσαν πέτρες, κρατούσαν μαχαίρια, σπαθιά ,ξύλα και μας γιουχάιζαν, άντρες ,γυναίκες παιδιά μέχρι χότζες.

Εμείς τρομοκρατηθήκαμε και αφού τα τζάμια του λεωφορείου είχαν σπάσει αναγκαστήκαμε να κρατούμε τα κουρτινάκια του λεωφορείου τεντωμένα για να μην περάσουν οι πέτρες μέσα. Μάταια όμως ,Όλα είχαν διαλυθεί. Τότε κάναμε την σκέψη μήπως υπάρχει κανένας με όπλο και μας ρίξει, έτσι κρυφτήκαμε όσο μπορούσαμε κάτω από τα καθίσματα, γίνεται αυτό δεν γίνεται όμως εμείς τα καταφέραμε. Ο όχλος εκεί ήταν πάνω από 70000 άτομα. Οι εφημερίδες στην Κύπρο τέλος Αυγούστου του 74 έκαναν αναφορές σε αυτό το επεισόδιο. Σιβάς και Τοκάτ.

Όταν περάσαμε από την πλατεία του Τοκάτ στην έξοδο της πόλης ενωθήκαμε με τα άλλα λεωφορεία που μας ανάμεναν εκεί. Ξεκίνησε η φάλαγγα όταν πια είχε σουρουπώσει και μιλάμε για τη 30η Αυγούστου 74.

Προχωρούσαμε αργά αργά στο άγνωστο και στις εννέα το βραδύ αντικρίσαμε δεξιά και αριστερά του δρόμου τούρκους στρατιώτες ο ένα δίπλα από τον άλλο με το όπλο παραπόδας. Εμείς σκεφτήκαμε ότι θα μας περίμενε πάλι όχλος. Αλλά ευτυχώς στη διαδρομή δεν είχε σκύλους.

Τα αυτοκίνητα σταμάτησαν έξω από ένα πελώριο κτίριο με τοίχους ύψους 15 μέτρων . Μας κατέβασαν και μας έβαλαν σε ομάδες των 30 ατόμων. Εκεί στο χώρο στάθμευσης υπήρχε όχλος αλλά τους κράτησαν σε απόσταση. Μόνο μας έβριζαν. Όταν άνοιξε η κεντρική είσοδος του κτιρίου κατά ομάδες μας έβαζαν μέσα και με βρισιές και ξυλιές μας οδηγούσαν στα έγκατα της γης. Κάθε 30 μέτρα περίπου έπρεπε να ανεβαίνουμε σκαλιά αφού προηγουμένως άνοιγαν τις εσωτερικές σιδερένιες πόρτες..

Υπήρχε ένας πελώριος διάδρομος πλάτους δέκα μέτρων. Άρχισαν να μας τοποθετούν στα δεξιά του διαδρόμου σε κελιά των 30 ατόμων.

Από τα αριστερά του διαδρόμου ακούγαμε βρισιές. Ήταν οι τούρκοι κρατούμενοι οι οποίοι μας απειλούσαν. Για πρώτη φορά είχαμε έρθει αντιμέτωποι με τούρκους κρατούμενους αλλά και τούρκους δεσμοφύλακες οι οποίοι ήσαν δολοφονικά μούτρα, αμόρφωτοι και περισσότερο εγκληματίες από αυτούς που πρόσεχαν.

ΕΚΕΙ ΗΤΑΝ ΟΙ ΦΥΛΑΚΕΣ ΚΡΑΤΗΣΗΣ ΜΑΣ ΣΤΗΝ ΑΜΑΣΕΙΑ.

Δεν πρόλαβα να κάτσω σε ένα από τα δέκα τριώροφα κρεβάτια και νάσου ο διερμηνέας ο οποίος αφού με κοίταξε μου είπε: « εσύ γαμημένο έλα μαζί μας». Έτσι μας μιλούσε ό ένας από τους δυο διερμηνείς που μας είχαν και ας είχε όπως μας είπε τον παππού του από την κρήτη.

Με πήραν σηκωτό οι δυο στρατιώτες που τον συνόδευαν και με έριξαν σε ένα κελί όπου ίσα ίσα με χωρούσε για 11 ήμερες. Κανένας δεν μου μιλούσε ,ένα πιάτο ρεβίθια την ημέρα (βρασμένα μόνο με νερό και μπόλικο αλάτι) και μια καράφα νερό.

Κώστας Τζαβέλλας

Έλληνας Κερυνειώτης

Έφεδρος Αξιωματικός 251 Τ.Π

Τραυματίας Αιχμάλωτος 1974

http://www.triklopodia.com/