Πώς θα ήταν η ζωή μας αν ξεκινούσαμε… ανάποδα;

Θα κάνουμε μαζί μια προσπάθεια να δούμε τα πράγματα ανάποδα! Τι εννοώ; Θα υποθέσουμε ότι η ζωή μας ξεκινάει από το τέλος προς την αρχή, για να δούμε πώς θα ήταν τα πράγματα σε αυτόν τον «αναποδογυρισμένο» κύκλο! Είτε σας αρέσει εν τέλει είτε όχι, νομίζω πως έχει μεγάλο ενδιαφέρον να δούμε τα… ίσια ανάποδα. 
Πάμε, λοιπόν! Αρχικά θα έπρεπε να εμφανιζόμαστε (ως διά μαγείας) με κάποιο τρόπο στη γη -ας πούμε- στην ηλικία των 90 χρόνων. Χούφταλα, δηλαδή!

Με λίγη προσπάθεια θα φτάναμε μέχρι το… γηροκομείο. Εκεί θα κάναμε πολλές παρέες και ατελείωτες συζητήσεις. Θα μείνουμε μερικά χρόνια «εσώκλειστοι» αλλά ευτυχισμένοι, αφού θα βλέπουμε το σώμα μας μέρα με τη μερά να αλλάζει προς το καλύτερο, βέβαια. Θα βγάζουμε άσπρα μαλλιά (όσοι είναι καραφλοί!), θα περπατάμε καλύτερα, πετώντας το μπαστούνι, κάποιες ρυτίδες θα χαθούν, ενώ στα γενέθλια των 65 θα μας διώξουν (επιτέλους!).

Τώρα με γοργά βήματα θα πάμε στο… έτοιμο γραφείο μας, όπου βρισκόμαστε μπροστά σε μια επιτυχημένη επιχείρηση. Όλα εύκολα… Θα έχουμε, επίσης, ένα πανέτοιμο σπίτι και ένα εξοχικό, 2-3 αυτοκίνητα και θα εργαστούμε περίπου για σαράντα χρόνια. Στο διάστημα αυτό τα μαλλιά μας θα πυκνώνουν και θα μαυρίζουν και κάθε μέρα θα είμαστε και νεότεροι, σφριγηλοί και δυνατοί (θα τη στύβουμε την πέτρα!). Κάπου κοντά στα 25, αφού έχουμε κάνει ό,τι επιθυμούμε -ταξίδια, ψώνια, γνωριμίες- θα πάμε επιτέλους να ζήσουμε με τους γονείς μας, για να τους γνωρίσουμε καλύτερα και να ξεκουραστούμε πια από τις… κραιπάλες και την πολλή δουλειά!

Τότε θα ξεκινήσουμε το πανεπιστήμιο, θα ξενυχτάμε στα πάρτι, θα το ρίξουμε στο σεξ και στο αλκοολ και τώρα είμαστε πια έτοιμοι για το λύκειο! Εκεί θα γνωρίσουμε και την τελευταία σχέση της ζωής μας και θα περάσουμε καταπληκτικά, γιατί θα ξέρουμε πως θα είναι η τελευταία μας σε αυτόν το μάταιο κόσμο… Μετά θα γίνουμε παιδιά, ανέμελα και τρυφερά, θα πάμε στο δημοτικό και θα παίζουμε με τις ώρες στις αλάνες με τους φίλους μας. Το σεξ και τα λεφτά δεν θα μας ενδιαφέρουν πια. Σιγά σιγά θα γίνουμε μωρά και όλοι πια θα μας φροντίζουν, θα μας προσέχουν και θα μας αγαπούν. Όλο με δώρα και παιχνίδια θα έρχονται…

Σταματάμε να μιλάμε, άλλωστε μέχρι τώρα έχουμε πει αρκετά… Σε αυτό το «κομβικό» σημείο της ζωής μας, επιστρέφουμε στην κοιλιά της μητέρας μας, όπου θα περάσουμε τους τελευταίους εννέα μήνες της ζωής μας, κολυμπώντας ευχάριστα σε ένα ζεστό και ασφαλές περιβάλλον, ώσπου εντελώς ξαφνικά θα τελειώσουμε την ύπαρξή μας με έναν… οργασμό! Σκέφτεστε τίποτα καλύτερο;
 


http://matigr.blogspot.com/2012/01/blog-post_5494.html