Τουρκικό πογκρόμ κατά πάντων.

---

ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ Κ. ΓΙΑΛΛΟΥΡΙΔΗΣ
Καθηγητής Διεθνούς Πολιτικής,
Κοσμήτορας Σχολής Διεθνών Σπουδών, Επικοινωνίας και Πολιτισμού
Παντείου Πανεπιστημίου
Η Τουρκική Δημοκρατία από ιδρύσεώς της το 1923 δεν κατάφερε να εδραιώσει ως πολιτικό της σύστημα τη δημοκρατία, όπως την αντιλαμβάνεται και την εφαρμόζει στην πολιτική της πρακτική η Ευρώπη και ο δυτικός κόσμος.
Όλες οι απόπειρες που εσυνέβησαν κατά καιρούς -και αναφερόμαστε μόνο στην περίοδο μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και δη το 1950- είχαν βραχύβια διάρκεια, ενώ το επόμενο βήμα της πολιτικής ήταν συνήθως μια πραξικοπηματική κίνηση του στρατεύματος. Κατ’ αυτόν τον τρόπο η Τουρκία έγινε δεκτή στον δυτικό κόσμο ως χώρα της Δύσης και ως κράτος που ασπάζεται βασικές αρχές του δυτικού πολιτισμού, όπως το κοσμικό κράτος, αλλά που δεν καταφέρνει να εδραιώσει σε καμιά περίοδο του πολιτικού της βίου τη δημοκρατία και τη δημοκρατική αρχή.
Εκείνο που μπόρεσαν οι τουρκικές ηγεσίες και ιδιαίτερα ο Κεμαλισμός να πραγματώσουν σε μια πολύ μεγάλη διάρκεια του τουρκικού πολιτικού βίου ήταν το κοσμικό κράτος και η απαλλαγή της Τουρκίας από την οθωμανική αρχή και το Ισλάμ. Το τελευταίο επανέρχεται προσεκτικά, αλλά σταθερά στο πολιτικό σύστημα των Τούρκων, εκτοπίζοντας σταδιακά το κοσμικό κράτος, με αποτέλεσμα να παραμένει η Τουρκία γεωστρατηγικά στο δυτικό πολιτικό σύστημα ασφάλειας και πολιτικής ένταξης, αλλά να μην είναι ούτε δημοκρατία, ούτε να αντιπροσωπεύει ένα πολιτικό σύστημα που εκφράζει τις αρχές του δυτικού πολιτικού πλουραλισμού και κυρίως του κράτους δικαίου. Κράτος δικαίου σημαίνει προστασία των ατόμων και πολιτών από την κρατική αυθαιρεσία και υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ατομικών ελευθεριών μέσω του θεσμού της δικαιοσύνης.
Όλη αυτή η προσπάθεια της τουρκικής πολιτικής να επιτύχει την εγκαθίδρυση δημοκρατίας προσκρούει σε εγγενή πολιτιστικά και δομικά εμπόδια, που προβάλλουν στο ίδιο το πολιτικό σύστημα και καθιστούν την υπόθεση της δημοκρατίας για την Τουρκία περίπου ανέφικτη. Το βασικό πρόβλημα που υφίσταται διαχρονικά, όλες τις δεκαετίες που ακολουθούν τον τουρκικό κρατικό πολιτικό βίο, συνίσταται στην εμφιλοχωρούσα φοβία της τουρκικής πολιτικής ελίτ, ότι το δημοκρατικό άνοιγμα της χώρας ως κοινωνίας και ως πολιτικής μπορεί να προκαλέσει ανεξέλεγκτες εσωτερικές εξελίξεις, που να οδηγήσουν την Τουρκία σε διάλυση, αφού η δημοκρατία δεν σημαίνει μόνο την εκλογική διαδικασία, αλλά αφορά κυρίως στην υλοποίηση του κράτους δικαίου.
Αυτό σημαίνει την προστασία του κάθε Τούρκου πολίτη, όχι μόνο από την κρατική αυθαιρεσία, αλλά και την ελεύθερη ένταξή του στο πολιτικό σύστημα, έτσι ώστε να ενημερώνεται πλουραλιστικά και να συμμετέχει δημιουργικά στην πολιτική ζωή της χώρας. Ένα τέτοιο πλαίσιο προϋποθέτει πλουραλιστική και ελεύθερη ενημέρωση, πλουραλιστικό ανταγωνιστικό πλαίσιο των πολιτικών θεσμών που διεκδικούν την πολιτική εξουσία της χώρας, κατοχύρωση των δικαιωμάτων των πολιτών στη συμμετοχή τους κατά τρόπον ελεύθερο και ανεμπόδιστο στις πολιτικές διαδικασίες, όχι μόνο εκλογής, αλλά σε όλα εκείνα τα ζητήματα που άπτονται του φαινομένου της πολιτικής.
Η πολιτική στο δημοκρατικό πολίτευμα είναι τόσο ευρεία, όσο ανεξάντλητη είναι η δυνατότητα συμμετοχής των πολιτών στην διεκδίκηση του φαινομένου της εξουσίας ως πολιτικής διεργασίας, που αφορά στην εκπροσώπηση συμφερόντων και ενδιαφερόντων των ατόμων και των ομάδων της πολιτικής. Κυρίως, όμως, όπως ήδη αναφέρθηκε, όλες αυτές οι διαδικασίες και διεργασίες πρέπει να κατοχυρώνονται στο πλαίσιο ενός κράτους δικαίου. Η Τουρκία δεν είναι τίποτα από όλα αυτά. Είναι μια χώρα που προσπαθεί να αντιγράψει «ανορθόγραφα» ορισμένες πολιτικές του δυτικού κόσμου, που δεν αφορούν στο κράτος δικαίου, αλλά στη γυμνή εκλογική διαδικασία για την εκλογή της πολιτικής ηγεσίας της χώρας. Το ανορθόγραφα σημαίνει πως δεν αντιγράφουν σωστά ούτε αυτές τις διαδικασίες, γιατί και η ίδια η εκλογή κατοχυρώνεται ως πολιτικό γεγονός που προστατεύεται όχι μόνο από το σύνταγμα, αλλά και από το ίδιο το πολιτικό σύστημα, το οποίο προβλέπει θεσμούς και δομές υπεράσπισης των ατομικών και συλλογικών συμφερόντων κατοχύρωσης της ελεύθερης συμμετοχής στις διεργασίες εκλογής της πολιτικής ηγεσίας μιας χώρας.
Αυτό που γίνεται στην Τουρκία κατά κόρον και συνέβη και τώρα είναι μια κακοποιημένη εκλογική διαδικασία, εν είδει δημοκρατικής εκλογής, η οποία πολλές φορές απέληξε σε στρατιωτική επέμβαση, που την κατήργησε, ενώ το πρόσφατο pronunciamento, που εσυνέβη εναντίον του Ερντογάν, δεν ήταν μόνο πολιτικά ύποπτο, ήταν και επιχειρησιακά αστείο. Εκείνο που είχε ως αποτέλεσμα ήταν η οικοδόμηση με ταχύτατους ρυθμούς μιας επικίνδυνα αυταρχικής εξουσίας του Ερντογάν στη γείτονα χώρα, η οποία πραγματοποιεί πογκρόμ κατά πάντων και της οποίας η εξέλιξη δεν θα είναι ομαλή.
Η Κύπρος πρέπει επιτέλους να αντλήσει διδάγματα ως προς την Τουρκία ως κράτος και ως πολιτική, κυρίως ως πολιτική ηγεσία στο σύνολό της, αφού για πολλοστή φορά από ιδρύσεως του Τουρκικού κράτους το 1923 μέχρι και σήμερα, οι εκάστοτε νεοσουλτάνοι, που εμφανίζονται ως δημοκρατικά νομιμοποιημένοι, διώκουν, φυλακίζουν και εξοντώνουν τον ίδιο τον λαό τους, καταπιέζουν τον διεθνή τους περίγυρο, κατασφάζουν τις μειονότητες και τις εθνότητες που αισθάνονται να τους απειλούν, ενώ ταυτόχρονα πολεμούν την κοινωνία τους όταν αντιστέκεται, όταν διαφοροποιείται.
Το ερώτημα που τίθεται ξεκάθαρα ενώπιόν μας, ως Ελλήνων της Κύπρου, είναι τι είδους κράτος πάμε να φτιάξουμε με τους Τούρκους. Είναι εγκληματικά εθελοτυφλούντες εκείνοι οι πολιτικοί μας που πιστεύουν πως οι όποιες διαπραγματεύσεις γίνονται ή θα γίνουν με τον κύριο Ακιντζί ή τον εκάστοτε Ακιντζί διεξάγονται με Τουρκοκυπρίους. Εκείνος που αποφασίζει σε πρώτο και έσχατο βαθμό είναι η Άγκυρα.

http://greeknation.blogspot.gr/2016/08/blog-post_69.html