Κυβέρνηση Τσίπρα... αύρα αλλαγής στην Ευρώπη υπό όρους

Γράφει ο Νίκος Παναγιωτόπουλος  
  
Oνέος Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας κερδίζει τις εντυπώσεις με την αμεσότητα, την ακρίβεια και τους συμβολισμούς των κινήσεων του. Δεν θυμάμαι άλλη φορά τόσο γρήγορα να έχουν ανακοινωθεί σε τέτοιες δύσκολες συνθήκες, συμφωνία για συγκυβέρνηση, να ορκιστούν Πρωθυπουργός και Υπουργοί και να συνεδριάζει το Υπουργικό Συμβούλιο.

Προφανώς ήταν έτοιμος από καιρό και υπήρχε σχέδιο με αποτέλεσμα επικοινωνιακά το πρώτο του στίγμα να είναι θετικό. Παρότι έγινε εντυπωσιακή συγχώνευση των υπουργείων, τα σαράντα κυβερνητικά μέλη ακυρώνουν...

τη δέσμευση του Αλέξη Τσίπρα για μικρό και ευέλικτο σχήμα. Με έναν αντιπρόεδρο, 10 υπουργούς και τρεις Επικρατείας, 19 αναπληρωτές και 6 υφυπουργούς.

Ωστόσο όλα αυτά είναι οι πρώτες ώρες και οι εντυπώσεις και η ουσία θα κριθεί στην αποτελεσματικότητα του σχήματος αλλά και στη διαπραγμάτευση με τους Ευρωπαίους εταίρους μας.

Σχολιάστηκε αλλά και προβληματίζει πολλούς η συγκυβέρνηση με το κόμμα του κ. Καμμένου, επί του παρόντος ο αρμός που εφάπτονται είναι η αντιμνημανιακή στάση των δυο κομμάτων.

Η συγκυβέρνηση θα δοκιμαστεί όταν θα έρθει η ώρα των συμβιβασμών, γιατί όταν πηγαίνεις σε μια διαπραγμάτευση χωρίς αυτούς δεν καταλήγεις σε αποτέλεσμα.

Πάρα τα όσα καταστροφικά ακούστηκαν προεκλογικά η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ξεκινά τη θητεία της χωρίς απειλές και εκβιασμούς.

Υπάρχει η αίσθηση και κάποιες μικρές ενδείξεις ότι ο κ. Τσίπρας βρέθηκε στο τιμόνι της χώρας σε μια φάση που η ΕΕ βρίσκεται σε δύσκολη θέση καθώς η συνταγή της τυφλής λιτότητας την οδηγεί σε φαύλος κύκλους ύφεσης. Παράλληλα αρχίζουν δειλά-δειλά οι φωνές για επανεξέταση της συνταγής για την υπέρβαση της κρίσης. Πέντε χρόνια έχουν κουράσει τις ευρωπαϊκές κοινωνίες αλλά και τις ηγεσίες τους καθώς ο μονόδρομος του Βερολίνου οδηγεί σε ένα νέο μονότονο αδιέξοδο ασφυκτικής δημοσιονομικής πειθαρχίας.

Ο Ρέντσι στην Ιταλία νοιώθει την πίεση και  προσπαθεί να αντισταθεί, ενώ η νίκη ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα διαμορφώνει κλίμα ανατροπής στις επικείμενες εκλογές στην Πορτογαλία και στην Ισπανία. 

Στην Ισπανία το PODEMOS, ενώ στην Πορτογαλία το Μπλόκο κρατά σταθερά την πρωτιά.

Στην εικόνα αυτή δεν πρέπει να εξαιρέσουμε τη Γαλλία που ασφυκτιά και ψάχνει συμμάχους από αριστερά. Δεν ήταν τυχαίο ότι ο Ολάντ ήταν από τους πρώτους ηγέτες που τηλεφώνησαν στον Αλέξη Τσίπρα για να τον συγχαρεί και να τον προσκαλέσει στο Παρίσι. 

Σε κλίμα για αλλαγή λογικής ήταν και οι ανακοινώσεις Ντράγκι την προηγούμενη εβδομάδα. Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε και το πρόγραμμα Γιούνκερ, που προβλέπει τη συγκρότηση του Ευρωπαϊκού Ταμείου Στρατηγικών Επενδύσεων, 315 δισ.ευρώ  σε δημόσιες και ιδιωτικές επενδύσεις στα ευρυζωνικά δίκτυα και τα δίκτυα ενέργειας, ενισχύοντας τα προγράμματα των μεσαίων επιχειρήσεων.

Μετά από πέντε χρόνια ξηρασίας και περιοριστικών πολιτικών ανθίζουν, πλέον, αναπτυξιακές πρωτοβουλίες.

Η υποδοχή της νίκης Τσίπρα ήταν σε χαμηλούς τόνους από την  ευρωπαϊκή ηγεσία αν θυμηθούμε τη ανάλογη που είχαν επιφυλάξει ακόμα και στον Λουκά Παπαδήμο, έναν «δικό τους» άνθρωπο. 

Το δυνατό χαρτί του Αλέξη Τσίπρα είναι ότι έχει αυτό που θέλουν οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι, «κοιλάδα», δηλαδή μια τετραετία ανεμπόδιστη καθώς η επόμενη προεκλογική αναμέτρηση που προβλέπεται αφορά την Τοπική Αυτοδιοίκηση τον Μάιο 2018. 

Η κυβέρνηση έχει μπροστά της μια καθαρή τετραετία να εφαρμόσει το πρόγραμμά της.

Βασική προϋπόθεση να κινηθεί γρήγορα και με σχέδιο στη διαπραγμάτευση ώστε να εκμεταλλευτεί την τάση αλλαγής και προβληματισμού των Ευρωπαίων ηγετών για τα αποτελέσματα της σκληρής λιτότητας στους λαούς της Ευρώπης που οδηγεί σε πολιτικές ανατροπές. Σε αυτό το τοπίο ο κ. Τσίπρας μπορεί να πετύχει έναν ιστορικό συμβιβασμό προς όφελος της χώρας. 

Σε αυτήν την προσπάθεια χρειάζεται να επικρατήσουν λογικές συμβατές στις διεθνείς διαπραγματεύσεις με τόσο σύνθετες διαδικασίες και  οργανισμούς. 

Σύντομα η Τρόικα θα επανέλθει- με αυτήν ή άλλη μορφή - και χρειάζεται έξυπνη και ευέλικτη διαπραγμάτευση ώστε να εξασφαλιστεί «συμφωνία». Σίγουρα δεν υπάρχει κίνδυνος Grexit, αλλά υπάρχει η μέθοδος της ασφυξίας του Τραπεζικού συστήματος, αφού το «πείραμα της Κύπρου» έχει αποδείξει πως όταν δεν επιτυγχάνεται συμφωνία υπάρχει κι άλλος τρόπος.

Η διαπραγμάτευση σημαίνει δούναι και λαβείν, που καταλήγει σε συμβιβασμό μεταξύ δύο πλευρών. Ο κ. Τσίπρας, λοιπόν, θα πρέπει να είναι έτοιμος τι είναι σε θέση να προσφέρει, προκειμένου να πάρει από τους εταίρους  και δανειστές μας.

Από newpost